ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯಗಳು ಉದ್ಯಮೀಕರಣದ ಸಂರಚನೆಗೆ ತಿರುಗಿದ ಹಾದಿ

ಹೊಸ ಯುಜಿಸಿ ಕರಡು ನಿಯಮಾವಳಿ 

ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯಗಳು ಅವುಗಳದ್ದೇ ಆದ ಘನತೆ ಗೌರವ ಸ್ಥಾನಮಾನವನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಮುಖ್ಯ ಕಾರಣ “ಸಾಮಾನ್ಯನಿಗೂ ಶಿಕ್ಷಣ ನೀಡು” ಎನ್ನುವುದಾಗಿತ್ತು. ಈಗ “ದುಡ್ಡಿದ್ದವರಿಗೆ ಜ್ಞಾನ  ನೀಡು” ಎನ್ನುವ ಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ತಿರುಗುವ ಸ್ವರೂಪ.   ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯಗಳ ಈಗಿನ ಸ್ಥಿತಿ ಖಾಲಿ ಗಡಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಸವಟು ಆಡಿಸುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಮುಖ್ಯ ಕಾರಣ  ಇವು “ಅನುತ್ಪಾದಕ ಕ್ಷೇತ್ರ” ಎಂದು ಗ್ರಹಿಸಿದ್ದು. ಮೇಲಾಗಿ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳೇ ಶಿಕ್ಷಣ ಸಂಸ್ಥೆಗಳನ್ನು ನಡೆಸುತ್ತಿರುವುದು. ಸರ್ಕಾರಿ ಸ್ವಾಮ್ಯದಲ್ಲಿರುವ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ದುರ್ಬಲವಾದಷ್ಟು ಈ ರಾಜಕೀಯ ನಾಯಕರ ಶಿಕ್ಷಣ ಸಂಸ್ಥೆಗಳಿಗೆ ಲಾಭದಾಯಕ -ಪ್ರೊ. ಅರವಿಂದ ಮಾಲಗತ್ತಿ,   

ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯದ ಅನುದಾನ ಆಯೋಗವು (ಯುಜಿಸಿ) ಹೊಸ ನಿಯಮಗಳ ಕರಡನ್ನು ರೂಪಿಸಿದ್ದು 2025 ರಲ್ಲಿ ಜಾರಿ ಮಾಡುವುದರ ಸಿದ್ಧತೆಯಲ್ಲಿದೆ

ಕೇಂದ್ರವು ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯಗಳನ್ನು ಉದ್ದಿಮೆಯನ್ನಾಗಿ  ಪರಿವರ್ತಿಸುವ ಸಕಲಸಿದ್ಧತೆಯನ್ನು ಮಾಡಿದಂತಿದೆ. ಕುಲಪತಿಯ ನೇಮಕಕ್ಕೆ ಅರ್ಹತೆಗಳನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಲಾಗಿದೆ. ” ಉದ್ಯಮ, ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಆಡಳಿತ ನೀತಿ ನಿರೂಪಣೆ ಅಥವಾ ಸರಕಾರಿ ಸ್ವಾಮ್ಯದ ಸಂಸ್ಥೆಗಳ ಹಿರಿಯ ಅಧಿಕಾರಿ ಹುದ್ದೆಯಲ್ಲಿ ಕನಿಷ್ಠ 10 ವರ್ಷ ಅನುಭವದ ಜೊತೆಗೆ ಶೈಕ್ಷಣಿಕವಾಗಿ ಮಹತ್ವದ ಕೊಡುಗೆ ನೀಡಿದವರು ಕುಲಪತಿಯಾಗುವ ಅರ್ಹತೆಯನ್ನು ಪಡೆದಿರುತ್ತಾರೆ” ಎಂದಿದೆ.

ಎರಡನೆಯದಾಗಿ “ನೂತನ ಬೋಧನಾ ವಿಧಾನಗಳ ಶೋಧ ಡಿಜಿಟಲ್ ಕಂಟೆಂಟ್ ಸೃಷ್ಟಿ, ಸಂಶೋಧನೆಗೆ ನಿಧಿ ಸಂಗ್ರಹಕ್ಕೆ ಕೊಡುಗೆಯಾಗುವಂತಹ ವೃತ್ತಿಪರ ಸಾಧನೆಯನ್ನು ಗುರುತಿಸುವುದಕ್ಕಾಗಿ ವಿದ್ಯಾ ಅರ್ಹತೆಯ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯನ್ನು ವಿಸ್ತರಿಸಲಾಗಿದೆ” ಎಂದು ಹೇಳಲಾಗಿದೆ.

ಈ ಎರಡು ಸಂಗತಿಗಳು, ಸ್ಪಷ್ಟಪಡಿಸುವುದೇನೆಂದರೆ; ಶಿಕ್ಷಣ ಕ್ಷೇತ್ರ ಸೇವಾ ಕ್ಷೇತ್ರವಾಗಿರದೆ, ಉದ್ಯಮ ಕ್ಷೇತ್ರವನ್ನಾಗಿ ಬದಲಾವಣೆ ಮಾಡುವುದಾಗಿದೆ ಎಂದು.

ಇಂಥ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಯಿಂದ ಆದಾಯ ತರಬಲ್ಲ ವಿಭಾಗಗಳು ಜೀವಂತವಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಆದಾಯ ತರದ ವಿಭಾಗಗಳು ಬಾಗಿಲು ಹಾಕುವ ಕಾರ್ಯಕ್ಕೆ ಸಕಲ ಸಿದ್ಧತೆಯನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಸ್ಥಿತಿ ಎದುರಾಗುತ್ತದೆ.  ಕಲಾನಿಕಾಯಗಳು (ಭಾಷೆ, ಕಲೆಗಳು, ಸಾಹಿತ್ಯ….) ಹಾಗೂ ಮಾನವಿಕ ವಿಭಾಗಗಳು (ಸಮಾಜಶಾಸ್ತ್ರ ರಾಜ್ಯಶಾಸ್ತ್ರ….) ಇಂಥವೆಲ್ಲ ಅನುತ್ಪಾದಕ ಕ್ಷೇತ್ರಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಪಟ್ಟವು. ಇಂಥವು ಸಲೀಸಾಗಿ ಉಸಿರಾಡಲಾರವು.  ಬದಲಾದ ನಿಯಮಗಳು; “ನಾಯಕರಿದ್ದಂತೆ ನಾಡು, ಕುಲಪತಿಗಳಿದ್ದಂತೆ ಶಿಕ್ಷಣ” ಎನ್ನುವ ಹೊಸ ಗಾದೆ ಬಳಕೆಗೆ ತರುವ ಸಕಲ ಲಕ್ಷಣಗಳಿವು. ಉದ್ಯಮ ಪತಿಗಳೇ ಶಿಕ್ಷಣ ಕ್ಷೇತ್ರವನ್ನು ಆಳುವ ಕಾಲ ಎದುರಾಗಲಿದೆ. ಕಲೆ ಸಂಗೀತ ನೃತ್ಯ ಇಂತವುಗಳಿಗೆ ಭಿನ್ನವಾದ ಸ್ವರೂಪವಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದಾಗಲೂ ಅದು ಆಧುನಿಕ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನದ ಜೊತೆಗಿನ ಬೆಳವಣಿಗೆಯ ಸ್ವರೂಪ ಅಥವಾ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಪರಂಪರೆಯ ಸ್ವರೂಪ ಎನ್ನುವುದು ಇಂಥವು ಬಳಕೆಗೆ ಬಂದ ಮೇಲೆ ಅರ್ಥೈಸಬೇಕಿದೆ. ಭಾಷೆಗಳಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಶಿಕ್ಷಣ ನೀತಿಯಲ್ಲಿ ಇರುವ ನಿಯಮಗಳನ್ನೇ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ಬೋಧನಾ ವಿಧಾನಕ್ಕೆ ಕತ್ತರಿ ಹಾಕುವ ಬಗೆಯನ್ನು ಭಾಷಾ ಬೋಧನೆಯ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ನಾವು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಭಾಷೆಯನ್ನು ಹೀಗೆ ಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ಸರಿಸುತ್ತಿರುವುದರ ಶಾಖ ಕಲಿಸುವವರಿಗೂ ಕಲಿಯುವವರಿಗೂ ಬಿಸಿ ಮುಟ್ಟಿಸುತ್ತಿದೆ. ವಿಜ್ಞಾನ, ತಂತ್ರಜ್ಞಾನ ಎಲ್ಲಾ ಆಧುನಿಕ ಶಿಕ್ಷಣಕ್ಕೂ ಸಮತೋಲನವನ್ನು ತರುವಂತಹ ವಿಷಯವನ್ನು ಮೂಲೆಗುಂಪು ಮಾಡಿದರೆ ಶಿಕ್ಷಣ ಕ್ಷೇತ್ರವೇ ಅತೃಪ್ತಿಯ ಬದುಕಿನ ಸಂಕೋಲೆಗೆ ಜನರನ್ನು ತಳ್ಳಿದಂತಾಗುತ್ತದೆ ಸಾಂವಿಧಾನಿಕವಾದ  ಸಮಾನತೆ, ಸಹೋದರತ್ವ, ಆತ್ಮ ಗೌರವ, ವ್ಯಕ್ತಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ, ರಾಷ್ಟ್ರೀಯತೆ ಇಂತಹ ಮೌಲ್ಯಗಳನ್ನು ದೂರಿಟ್ಟು ಬದುಕು ಕಟ್ಟುವ ಶಿಕ್ಷಣ ಅರ್ಥ ಹೀನವೆನಿಸುತ್ತದೆ.

ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯದ ಕುಲಪತಿಗಳ ಕಲಾನಿಕಾಯಗಳ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಈಗಾಗಲೇ ಧರೆಗಿಳಿಸಿದ ಶ್ರೇಯಸ್ಸು ಡೀಮ್ಡ್ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯಗಳಿಗೆ ಸಲ್ಲುತ್ತದೆ. ಈ ಡೀಮ್ಡ್ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯಗಳು ತಳ್ಳುಗಾಡಿಯ ಪಾನಿಪುರಿ ಅಂಗಡಿಗಳಂತಾಗಿವೆ. ಈಗ ಅದರ ಸರದಿ  ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯಗಳದ್ದಾಗಿದೆ.

ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯಗಳು ಅವುಗಳದ್ದೇ ಆದ ಘನತೆ ಗೌರವ ಸ್ಥಾನಮಾನವನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಮುಖ್ಯ ಕಾರಣ “ಸಾಮಾನ್ಯನಿಗೂ ಶಿಕ್ಷಣ ನೀಡು” ಎನ್ನುವುದಾಗಿತ್ತು. ಈಗ “ದುಡ್ಡಿದ್ದವರಿಗೆ ಜ್ಞಾನ  ನೀಡು” ಎನ್ನುವ ಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ತಿರುಗುವ ಸ್ವರೂಪ.   ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯಗಳ ಈಗಿನ ಸ್ಥಿತಿ ಖಾಲಿ ಗಡಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಸವಟು ಆಡಿಸುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಮುಖ್ಯ ಕಾರಣ  ಇವು “ಅನುತ್ಪಾದಕ ಕ್ಷೇತ್ರ” ಎಂದು ಗ್ರಹಿಸಿದ್ದು. ಮೇಲಾಗಿ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳೇ ಶಿಕ್ಷಣ ಸಂಸ್ಥೆಗಳನ್ನು ನಡೆಸುತ್ತಿರುವುದು. ಸರ್ಕಾರಿ ಸ್ವಾಮ್ಯದಲ್ಲಿರುವ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ದುರ್ಬಲವಾದಷ್ಟು ಈ ರಾಜಕೀಯ ನಾಯಕರ ಶಿಕ್ಷಣ ಸಂಸ್ಥೆಗಳಿಗೆ ಲಾಭದಾಯಕ. ಇಲ್ಲಿಯ ನಿಯಮಗಳು ಇವರಿಗೆ ಪೂರಕವಾಗಿವೆ. ಮತ್ತು ಕಲಿಕೆಯ  ಕ್ಷೇತ್ರವನ್ನು ಉತ್ಪಾದಕ ಕ್ಷೇತ್ರವನ್ನಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸುವುದು ಎಂದರೆ ಸಾಮಾಜಿಕ, ಧಾರ್ಮಿಕ ಮೌಲ್ಯಗಳನ್ನು ಬದಿಗೆ ಕಡೆಗಣಿಸಿದಂತೆಯೇ ಸರಿ. ಇಷ್ಟು ದಿನ ಇದು ಆಘೋಷಿತವಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು.  ಈಗ ಅದಕ್ಕೆ ನಿಯಮಾವಳಿಯ ರೂಪ ಸಿಕ್ಕಂತಾಗಿದೆ.

ಕುಲಪತಿಗಳ ನೇಮಕದ ಅಧಿಕಾರ ಕುಲಾಧಿಪತಿಗಳಿಗೆ (ಗೌರ್ನರ್) ವರ್ಗಾಯಿಸಿದ್ದು ಶಿಕ್ಷಣದ ಮೇಲಿನ ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾರದ ಹಕ್ಕುಗಳನ್ನು ಕಿತ್ತು ಕೊಂಡಂತಾಗಿದೆ. ಇದು ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಹೆಗಲ ನೊಗವನ್ನು ಕಿತ್ತೆಸೆದಂತೆ. ಹೀಗಾದಾಗ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವ ಮತ್ತು ಶಿಕ್ಷಣ ಎನ್ನುವ ಜೋಡೆತ್ತಿನ ಬಂಡಿ ಸಹಭಾಗಿತ್ವದೊಂದಿಗೆ ಚಲಿಸದೆ ಕುಂಠಿತವಾಗುತ್ತದೆ. ಒಕ್ಕೂಟ ಸರ್ಕಾರದ ಕರಡು ಸ್ಥೂಲವಾಗಿದ್ದು ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾರಗಳಿಗೆ ಇರುವ ಹಕ್ಕುಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಕೊಡುವುದರಿಂದ ಸಾಮಾಜಿಕ, ಧಾರ್ಮಿಕ, ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ, ರಾಜಕೀಯ ನೆಲೆಯಿಂದ ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಮೌಲ್ಯಗಳ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಬೆಳೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲದೆ ಹೋದಲ್ಲಿ ದೇಶದ ವೈವಿಧ್ಯತೆ ಎನ್ನುವುದೇ ನೆಲಕಚ್ಚಿ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ರಾಷ್ಟ್ರದ ಅಖಂಡತ್ವದ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿಯೂ ಹಾಗೂ ವಿದೇಶಿ ವಿದ್ಯಮಾನಗಳ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿಯೂ ಶಿಕ್ಷಣವನ್ನು ನೋಡಬೇಕಿದೆ. ಆದರೆ ಒಕ್ಕೂಟ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಕೊಡುಕೊಳ್ಳುವಿಕೆ ಇರಬೇಕೆ ವಿನಃ  ಅದು ಹೇರಿಕೆ ಆಗಬಾರದು.

ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ನಾಯಕ ಅಥವಾ ಕುಲಪತಿ, ಕುಲಗೇಡಿ ಆಗಿರಬಾರದು. ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಕುಲಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಪಟ್ಟ ನಾಯಕರೇ ಎಷ್ಟೋ ಬಾರಿ ಎಡವಿ ಬೀಳುತ್ತಾರೆ. ಹೀಗಿದ್ದಾಗ ಕುಲಗೇಡಿಗಳು (ಅನ್ಯ ರಾಜ್ಯಗಳ, ಅನ್ಯ ಶಿಸ್ತುಗಳ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು) ಕುಲಪತಿ ಆದಾಗ ಆಯಾ ರಾಜ್ಯದ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ದುರ್ಬಲವಾಗುತ್ತದೆ. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ದೇಶ ಭಾಷೆಗಳು ಹಾಗೂ ಬಹುತ್ವ ಸಂಸ್ಕೃತಿಗಳು ಸಮೃದ್ಧವಾಗಿ ಬೆಳೆಯಲಾರವು. ಸಲ್ಲದ ಬದಲಾವಣೆಗಳು ದೇಶವನ್ನು ಅಯೋಮಯ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ದೂಡಿದಂತಾಗುತ್ತದೆ. ಶಿಕ್ಷಣ ಮತ್ತು ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವ ವ್ಯವಸ್ಥೆ, ಮನಸ್ಸು ಮತ್ತು ಮೆದುಳಿದ್ದಂತೆ. ಇವುಗಳ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ತಪ್ಪಿಸುವುದು ಅಪಾಯಕಾರಿ ಚಿಂತನೆಯಾಗಿದೆ. ಎಂದರೆ, ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಅನುಭವ ಇಲ್ಲದ ವ್ಯಕ್ತಿ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಕ್ಷೇತ್ರದ ನಾಯಕನಾಗುವುದು ಅಪಾಯಕಾರಿ ಎನ್ನುವುದಾಗಿದೆ. ಆಡಳಿತ ಕೇಂದ್ರವನ್ನಾಗಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ನೇಮಕ ಮಾಡಲು ಸಾಕಷ್ಟು ಶಿಕ್ಷಣೇತರ ಕ್ಷೇತ್ರಗಳಿವೆ, ಇಂತಹ ಪ್ರಯೋಗ ಅಲ್ಲಿ ನಡೆಸುವಂತಾಗಲಿ.

ಡೀಮ್ಡ್ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯಗಳು ನಕಲಿ ಪದವಿ ಪತ್ರಗಳು, ನಕಲಿ ಡಾಕ್ಟರೇಟ್ ಪದವಿಗಳು ಬಿಕರಿಯಾಗುವ ಆರೋಪಗಳನ್ನೇ ಎದುರಿಸಲಾಗದೆ ನರಳುವ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ, ಇಂಥ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಜಾರಿಯಾದರೆ, ರಿಪೇರಿ ಮಾಡಲಾಗದಷ್ಟು ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಹದಗೆಟ್ಟು ಹೋಗುತ್ತದೆ. ನಕಲಿ ನಾಯಕರುಗಳೇ  ದರ್ಬಾರ ನಡೆಸುವಂತೆ ಪರಿವರ್ತನೆಯಾದರೆ  ಅಚ್ಚರಿ ಪಡಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ಹೀಗೆ ಆಡಳಿತವನ್ನೇ ಅರ್ಥಮುಖಿ ಸ್ವರೂಪಕ್ಕೆ ತಿರುಗಿಸಿ, ‘ಗುಣಮಟ್ಟದ ಶಿಕ್ಷಣ ನೀಡುವುದಕ್ಕಾಗಿ ಈ ಬದಲಾವಣೆಗಳು’ ಎಂದು ಹೇಳುವುದರಲ್ಲಿ ಅರ್ಥವಿಲ್ಲದಂತೆ ಆಗುತ್ತದೆ.

ಶಿಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಭಾರತೀಯ ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಭಾಷೆಗಳಿಗೆ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹ ಕೊಡುತ್ತೇವೆ ಎನ್ನುವುದು ಆರೋಗ್ಯಕರ ಮಾರ್ಗವಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ಮೇಲಿನ ಕಾರಣಗಳಿಂದಾಗಿ ಇಂತಹ ಮೌಲಿಕ ನಿರ್ಣಯಗಳು ಹಾದಿ ತಪ್ಪುತ್ತವೆ. ಪದವಿ ಶಿಕ್ಷಣ, ಸಂಶೋಧನೆ, ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಪ್ರಕಟಣೆಗೆ ಹಾಗೂ ವಿಚಾರಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಕೊಡಮಾಡಿದ ಬದಲಾವಣೆಯ ಸ್ವರೂಪ, ಶಿಕ್ಷಣವಾಗಲಿ, ಸಂಶೋಧನೆಯಾಗಲಿ ಮೂಲಕ್ಕಿಳಿದು ಮೌಲಿಕತೆಗೆ ತರಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಅಂತಾರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಮಟ್ಟದ ಮೌಲ್ಯದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಭಾಷೆಯನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸಿದ್ದು, ಶಿಕ್ಷಣ ಮತ್ತು ಸಂಶೋಧನೆಯ ಗುಣಮಟ್ಟ ಕುಸಿಯಲು ಕಾರಣವಾಗಿದೆ. ಕರಡಿನಲ್ಲಿ ನಿರೂಪಿಸಿರುವ ಬದಲಾವಣೆ ಆರೋಗ್ಯಕರ ಜ್ಞಾನಕ್ಕೆ ಅಡಿಪಾಯವಾಗಬಹುದು. ಆಯಾ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಪಾರಿಭಾಷಿಕ ಪದಗಳ ಕೊರತೆ, ನಿರೂಪಣೆ ಹಾಗೂ ಬೋಧಕರ ಕೊರತೆ ಎಂದು ಆಂಗ್ಲ ಪಂಡಿತರಿಂದ ಬೇಸೂರುಗಳು ಏಳಬಹುದು.

ಅಧ್ಯಾಪಕರ ನೇಮಕಾತಿ ಹಾಗೂ ಪದೋನ್ನತಿಯ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಅಂಕ ಕೇಂದ್ರಿತ ನೇಮಕಾತಿಗೆ ಮುಕ್ತಿ ಕೊಟ್ಟು, ಕೇವಲ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಬೋಧನೆ ಹಾಗೂ ಸಾಧನೆಯ ಅರ್ಹತೆಯ ಮೇಲೆ ಅವಕಾಶ ಕೊಡಲಾಗಿದೆ ಎನ್ನುವುದು ಸರಿಯಾದದ್ದೇ ಆಗಿದೆ. ಆದರೆ ಈ ಬದಲಾವಣೆ ಅಪೂರ್ಣ ಸ್ವರೂಪದ್ದು. ಇದರಲ್ಲಿ ಒಂದಕ್ಕೆ ಆದ್ಯತೆ  ನೀಡುವುದಕ್ಕಿಂತ ಎರಡೂ (ಅಂಕ ಮತ್ತು ಅರ್ಹತೆ) ಪರಿಕಲ್ಪನೆಗಳ ಮೂಲಕ ಸಮತೋಲತ್ವ ಕಾಯ್ದುಕೊಳ್ಳುವ ಮಾನದಂಡವನ್ನು ಅನುಸರಿಸಿದ್ದರೆ ಭಾರತೀಯ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರಾಯೋಗಿಕ ಎನಿಸುತ್ತಿತ್ತು.  ಏಕೆಂದರೆ, ನಾವು ಜಾತಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದೇವೆಯೇ ವಿನಃ ಜಾತಿ ರಹಿತ ದೇಶದಲ್ಲಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಅರಿವು ನಮಗಿರಬೇಕು. ಜಾತಿ ಎನ್ನುವುದು ಶಿಕ್ಷಣಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನ ‘ಕಾರ್ಯಭಾರ’ ಈ  ನೆಲದಲ್ಲಿ ನಡೆಸುತ್ತಾ ಬಂದಿದೆ ಎನ್ನುವುದರ ಎಚ್ಚರ ನಮಗಿರಬೇಕು.

ನಮ್ಮ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ನೀತಿಯಲ್ಲಿಯ ವಿರೋಧಾಭಾಸಗಳು ತೀರುವವರೆಗೂ ಕೆಲ ನಿಯಮಗಳನ್ನು ಜ್ಯಾರಿಗೆ ತರುವುದು ಕಷ್ಟ . ಒಂದೆಡೆ ಸ್ನಾತಕೋತ್ತರ ಹಾಗೂ ಪದವಿಯಲ್ಲಿ ಅಂತರ್‌ಶಿಸ್ತೀಯ ಅಧ್ಯಯನಕ್ಕೆ ಮಣೆ ಹಾಕಿ ಅದನ್ನು ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಹೊತ್ತು ನಿಂತಿದ್ದೇವೆ. ಇನ್ನೊಂದೆಡೆ ಅಭ್ಯರ್ಥಿಯ ನೇಮಕಾತಿಗೆ ಸಂಬಂಧ ಪಟ್ಟ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಸ್ನಾತಕೋತ್ತರ ಪದವಿಯ ಮಾಪನ, ಮತ್ತೊಂದೆಡೆ ಡಾಕ್ಟರೇಟ್ ಪದವಿ ತಜ್ಞತೆಯೇ ಮುಖ್ಯ ಎಂದು ಮಾನ್ಯ ಮಾಡುವುದು. ಇವೆಲ್ಲ ವಿರೋಧಾಭಾಸ ಎನ್ನುವುದಕ್ಕಿಂತ ಸಂಕೀರ್ಣವೂ ಸವಾಲಿನ ಕೆಲಸವೂ ಆಗಿದೆ. ಇದರಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲೆಂದೇ, ‘ಅಂಕ ತಜ್ಞತೆ’ ಯಿಂದ ಜಾರಿ ‘ಜ್ಞಾನ ತಜ್ಞತೆ’ಗೆ ಮಾನ್ಯತೆ ಕೊಡುವ ನೀತಿ ಅರಸಿದ್ದು  ತೆರೆದಿಟ್ಟ ಸಂಗತಿಯಾಗಿದೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಎರಡನ್ನೂ ಒಟ್ಟಿಗೆ ತೂಗುವ ಅಗತ್ಯವಿದೆ.

ನೇಮಕಾತಿಯಲ್ಲಿ ಹಾಗೂ ಬೋಧನೆಯಲ್ಲಿ ಪಿಎಚ್‌ ಡಿ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಧಾನತೆ ದೊರೆತಿರುವುದರಿಂದ ಈಗ ಅದಕ್ಕೆ ಎಲ್ಲಿಲ್ಲದ ಬೇಡಿಕೆ ಹೆಚ್ಚಾಗಬಹುದು. ಮತ್ತು ಅದಕ್ಕೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿ ಮಾರ್ಗದರ್ಶಕರ ಸಂಖ್ಯೆ ಎಷ್ಟು? ಈಗಾಗಲೇ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಮಾರ್ಗದರ್ಶಕರ ಕೊರತೆಯಿಂದ ಬಳಲುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಹಾಗೆಯೇ ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಭಾಷೆ ಎಂದಾಗ ಅದರ ತಜ್ಞತೆಯ ಮಾರ್ಗದರ್ಶಕರ ಕೊರತೆಯು ಮತ್ತೊಂದು ವಿಧ.

ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಸರಕಾರಿ ಸ್ವಾಮ್ಯದ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ಮಾಡಿದ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಲೋಪವೆಂದರೆ, ತಮಗೆ ಬಂದ ಆದಾಯವನ್ನೆಲ್ಲ ಖರ್ಚು ಮಾಡುವುದರಲ್ಲಿಯೇ ಕಾಲ ಕಳೆದದ್ದು. ಮೊದಮೊದಲು ನೈತಿಕವಾಗಿ ಗಟ್ಟಿ ಇದ್ದರೂ ಆನಂತರದಲ್ಲಿ ಆ ನೈತಿಕತೆ ಸಡಿಲಾಗಿ, ಲೇವಾದೇವಿಯ ಕ್ಷೇತ್ರವಾದದ್ದು ಕಣ್ಣೆದುರಿಗಿದೆ. ಭವಿಷ್ಯತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಸಂಸ್ಥೆಯನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಎನ್ನುವುದೇ ಪ್ರಧಾನವಾಗಿದ್ದಲ್ಲಿ, ಮನೆಯ ಯಜಮಾನ ತನ್ನ ಮನೆಯ ಭದ್ರತೆಗಾಗಿ ಆಸ್ತಿಯನ್ನು ಮಾಡುವಂತೆ ಸಂಸ್ಥೆಗೆ ಅಂತಹ ಶಕ್ತಿಯ ಭದ್ರತೆಯನ್ನು ರೂಪಿಸುವ ಪರಿಕ್ರಮ ನಾವು ಮಾಡಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಯಾವುದೇ ಒಂದು ಹೊಸ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಜಾರಿಗೆ ತರುವಾಗ ಅದಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ ಸಾಮಾನ್ಯ ಪೂರ್ವ ಸಿದ್ಧತೆಗಳನ್ನು ಆ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಆನಂತರ ಜಾರಿಗೆ ತಂದಲ್ಲಿ, ಅದು ಯಶಸ್ವಿಯಾಗುತ್ತದೆ. ಹಾಗಾಗದೆ ಹೋದಾಗ ಇಂತಹ ಸಂದರ್ಭಗಳು ಎದುರಾಗುತ್ತವೆ. ಅಂತಹ ಮುಂದಾಲೋಚನೆಯ ಮಾರ್ಗಗಳನ್ನು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳದಿರುವುದರಿಂದಲೇ ಈ  ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಎದುರಿಸಬೇಕಾಗಿದೆ. ಅದರಲ್ಲೂ ಶಿಕ್ಷಣದ ಸಾರ್ವತ್ರೀಕರಣ ಆದಾಗಿನಿಂದ ಆದ ಬದಲಾವಣೆಗಳನ್ನು, ಈ 15 /20 ವರ್ಷಗಳ ಅವಧಿಯ ನಡುವೆ ಆಗಿರುವ ಬದಲಾವಣೆಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸಿದರೆ, ಇದು ಆಘಾತಕಾರಿ ಓಟ ಎನಿಸುತ್ತದೆ. ತಳ ಸಮುದಾಯಗಳ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಬೆಳವಣಿಗೆಯೇ ಈ ತೀವ್ರತರ ಬದಲಾವಣೆಗೆ ಕಾರಣವೆನಿಸುತ್ತದೆ. ವಸ್ತುನಿಷ್ಠ ಚಿಂತನೆ ಮತ್ತು ನಡೆ ನಮ್ಮನ್ನು ನಮ್ಮ ದೇಶವನ್ನು ರಕ್ಷಿಸುತ್ತದೆ. ವಸ್ತುನಿಷ್ಠವಲ್ಲದ ನಡೆ ದೇಶವನ್ನು ಅಯೋಮಯ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ದೂಡಿದಂತಾಗುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವ ಅರಿವು ನಮ್ಮದಾಗಿಸಿಕೊಂಡು ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುವ ಅಗತ್ಯವಿದೆ.

ಪ್ರೊ. ಅರವಿಂದ ಮಾಲಗತ್ತಿ

ವಿಶ್ರಾಂತ ಪ್ರಾಧ್ಯಾಪಕರು, ಖ್ಯಾತ ಸಾಹಿತಿಗಳು

ಇದನ್ನೂ ಓದಿ- ಹೊಸ ಯುಜಿಸಿ ಕರಡು ನಿಯಮಾವಳಿ – ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯಗಳನ್ನು ಲಯ ಮಾಡುವ ಹುನ್ನಾರ

ಏಳಿ ಎದ್ದೇಳಿ, ಉನ್ನತ ಶಿಕ್ಷಣದ ಹಕ್ಕಿಗೆ ಹೋರಾಡಿ