ಬಾಂಗ್ಲಾ ದೇಶದಲ್ಲಾಗಲಿ, ಭಾರತದಲ್ಲಾಗಲಿ, ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರ ಮೇಲೆ ನಡೆಯುವ ದಾಳಿಗಳು ನ್ಯಾಯಯುತವಲ್ಲ, ಸಮರ್ಥನೀಯವಲ್ಲ. ಆದರೆ ಒಂದು ದೇಶದ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರ ನೋವನ್ನು ಮತ್ತೊಂದು ದೇಶದಲ್ಲಿ ದ್ವೇಷ ರಾಜಕಾರಣಕ್ಕೆ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಇನ್ನೂ ದೊಡ್ಡ ಅನ್ಯಾಯ. ಇದು ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ಪರಿಹರಿಸುವುದಿಲ್ಲ; ಬದಲಿಗೆ, ಗಡಿಗಳೆರಡೂ ಕಡೆ ಸಮಾಜದ ಬಿರುಕುಗಳನ್ನು ಇನ್ನಷ್ಟು ಆಳಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ – ರಾ. ಚಿಂತನ್, ಪತ್ರಕರ್ತರು.
ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದಲ್ಲಿ ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಹಿಂದೂ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರ ಮೇಲೆ ನಡೆದಿರುವ ದಾಳಿಗಳು ಯಾವುದೇ ಮಾನವೀಯ ಸಮಾಜವನ್ನು ಕಳವಳಗೊಳಿಸಲೇ ಬೇಕಾದ ಘಟನೆಗಳು. 2025ರ ಡಿಸೆಂಬರ್ 18ರಂದು ಮೈಮೆನ್ಸಿಂಗ್ ಜಿಲ್ಲೆಯ ಭಲುಕಾ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ 25 ವರ್ಷದ ಹಿಂದೂ ಯುವಕ ದೀಪು ಚಂದ್ರ ದಾಸ್ ಅವರನ್ನು ಧರ್ಮನಿಂದೆಯ ಆರೋಪದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಗುಂಪೊಂದು ಹಲ್ಲೆ ಮಾಡಿ ಕೊಂದ ಘಟನೆ ಅತ್ಯಂತ ಭೀಕರವಾಗಿದೆ. ಪ್ರಾಥಮಿಕ ತನಿಖೆಯಲ್ಲಿ ಧರ್ಮನಿಂದೆಯ ಆರೋಪಕ್ಕೆ ಯಾವುದೇ ಸಾಕ್ಷಿ ಇಲ್ಲವೆಂದು ಪೊಲೀಸರು ತಿಳಿಸಿದ್ದಾರೆ; ಏಳು ಮಂದಿಯನ್ನು ಬಂಧಿಸಲಾಗಿದೆ. ಇದು ಕೇವಲ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಸಾವಲ್ಲ, ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದಲ್ಲಿ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರ ಅಸುರಕ್ಷತೆಯ ಸಂಕೇತವಾಗಿದೆ.
ಈ ಘಟನೆ ಏಕಾಏಕಿ ನಡೆದದ್ದಲ್ಲ. ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದಲ್ಲಿ ರಾಜಕೀಯ ಅಸ್ಥಿರತೆ, ದುರ್ಬಲ ಕಾನೂನು ಜಾರಿ, ಮತ್ತು ಧರ್ಮವನ್ನು ಜನರನ್ನು ಪ್ರಚೋದಿಸಲು ಬಳಸುವ ಪ್ರವೃತ್ತಿ — ಇವೆಲ್ಲವೂ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರನ್ನು ಸುಲಭ ಗುರಿಯಾಗಿಸುತ್ತಿವೆ. ಹಿಂದೂ ಸಮುದಾಯದೊಳಗೆ ಭಯದ ವಾತಾವರಣವಿದ್ದು, ಹಲವು ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಜನರು ಮನೆಬಿಟ್ಟು ಹೊರಬರಲು ಸಹ ಹಿಂಜರಿಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬ ವರದಿಗಳಿವೆ. ಈ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶ ಸರ್ಕಾರದ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿದೆ: ಅಪರಾಧಿಗಳನ್ನು ಧರ್ಮ ನೋಡದೆ ಶಿಕ್ಷಿಸುವುದು ಮತ್ತು ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರಿಗೆ ವಿಶ್ವಾಸ ನೀಡುವುದು.
ಆದರೆ, ಈ ಮಾನವೀಯ ಸಂಕಷ್ಟವನ್ನು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಬಲಪಂಥೀಯ ಕೋಮುವಾದಿ ಗುಂಪುಗಳು ರಾಜಕೀಯ ಲಾಭಕ್ಕಾಗಿ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವುದು ಮತ್ತೊಂದು ಅಪಾಯಕಾರಿ ಬೆಳವಣಿಗೆ. “ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂಗಳಿಗೆ ಹೀಗಾಗುತ್ತಿದೆ, ಹಾಗಾದರೆ ಭಾರತದಲ್ಲೂ ಮುಸ್ಲಿಮರಿಂದ ಹಿಂದೂಗಳಿಗೆ ಅಪಾಯ” ಎಂಬ ಸರಳೀಕೃತ ಮತ್ತು ಭಯ ಹುಟ್ಟಿಸುವ ನರೇಟಿವ್ ಅನ್ನು ಉದ್ದೇಶಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ನಿರ್ಮಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದ ಸಂದರ್ಭವನ್ನು ಭಾರತಕ್ಕೆ ನೇರವಾಗಿ ಅನ್ವಯಿಸುವ ಈ ಪ್ರಯತ್ನವು ವಾಸ್ತವಕ್ಕೆ ವಿರುದ್ಧವಾಗಿರುವುದರ ಜೊತೆಗೆ ಸಮಾಜವನ್ನು ವಿಭಜಿಸುವ ಉದ್ದೇಶವನ್ನೂ ಹೊಂದಿದೆ.
ಈ ಹಿಂದೆ ಸಹ, ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದಲ್ಲಿ ದೇವಸ್ಥಾನಗಳ ಮೇಲೆ ದಾಳಿ ನಡೆದಿದೆ ಎಂಬ ಕಳ್ಳುಸುದ್ದಿಗಳನ್ನು ಸಾಮಾಜಿಕ ಜಾಲತಾಣಗಳಲ್ಲಿ ಹರಡಿ, ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮುಸ್ಲಿಮರ ವಿರುದ್ಧ ದ್ವೇಷವನ್ನು ಕೆರಳಿಸಿದ ಉದಾಹರಣೆಗಳಿವೆ. ಈ ರೀತಿಯ ತಪ್ಪುಮಾಹಿತಿ ಅಭಿಯಾನಗಳು ನೆಲಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಭಟನೆ, ಹಿಂಸೆ ಮತ್ತು ಅಂತಾರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ರಾಜತಾಂತ್ರಿಕ ಉದ್ವಿಗ್ನತೆಯವರೆಗೆ ತಲುಪಿವೆ. ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದ ರಾಯಭಾರ ಕಚೇರಿಯ ಮೇಲೆ ನಡೆದ ದಾಳಿಗಳು ಈ ವಿಷಕಾರಿ ಪ್ರಚಾರದ ಪರಿಣಾಮವೆನ್ನಬಹುದು. ಇದಕ್ಕೆ ಚೀನಾ–ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಗೂಢಚರ್ಯೆಯಂತಹ ಆರೋಪಗಳನ್ನು ಜೋಡಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನಗಳು ಸಹ ನಡೆದಿವೆ; ಆದರೆ ಇವು ಸಾಕ್ಷ್ಯಕ್ಕಿಂತ ಸಂಶಯ ಮತ್ತು ಇಸ್ಲಾಮೋಫೋಬಿಯಾವನ್ನೇ ಹೆಚ್ಚಿಸುತ್ತವೆ ಎಂಬ ಟೀಕೆಗಳು ಬಲವಾಗಿವೆ.
ಮುಖ್ಯ ಪ್ರಶ್ನೆ ಇದು: ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದ ಹಿಂದೂಗಳ ಸಂಕಷ್ಟವನ್ನು ಮುಂದಿಟ್ಟುಕೊಂಡು, ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮುಸ್ಲಿಮರ ಮೇಲೆ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ದೌರ್ಜನ್ಯಗಳನ್ನು ಮರೆಮಾಚುವ ಉದ್ದೇಶ ಇದೆಯೇ?
ವಾಸ್ತವವಾಗಿ, ಭಾರತದಲ್ಲೇ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತ ಮುಸ್ಲಿಮರು ಕಳೆದ ಕೆಲವು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿರುವ ಹಿಂಸೆಗೆ ಒಳಗಾಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಮಾಬ್ ಲಿಂಚಿಂಗ್, ಆರ್ಥಿಕ ಬಹಿಷ್ಕಾರ, ಪ್ರಾರ್ಥನಾ ಸ್ಥಳಗಳ ಮೇಲೆ ದಾಳಿ, ದ್ವೇಷ ಭಾಷಣ, ಮತ್ತು ಕಾನೂನು ದುರುಪಯೋಗ — ಈ ಎಲ್ಲಾ ರೂಪಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಂಸೆ ಕಂಡುಬರುತ್ತಿದೆ. 2024–25 ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಮುಸ್ಲಿಮರ ಮೇಲೆ ನಡೆದ ದಾಳಿಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಹೆಚ್ಚಾಗಿದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ನಾಗರಿಕ ಸಮಾಜ ಸಂಘಟನೆಗಳು ಮತ್ತು ಮಾನವ ಹಕ್ಕುಗಳ ವರದಿಗಳು ದಾಖಲಿಸಿವೆ. ಚುನಾವಣಾ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ದ್ವೇಷ ಭಾಷಣಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿದ್ದು, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಆಡಳಿತ ಪಕ್ಷದ ನಾಯಕರಿಂದಲೇ ಇವು ಕೇಳಿಬಂದಿರುವುದು ಗಂಭೀರ ಆತಂಕಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ.
ರಾಮನವಮಿ, ರಂಜಾನ್ ಮುಂತಾದ ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಸಂಘರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಬಹುಪಾಲು ಬಾರಿ ಮುಸ್ಲಿಮರೇ ಗುರಿಯಾಗಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬ ಆರೋಪಗಳು ಪುನಃ ಪುನಃ ಕೇಳಿಬರುತ್ತಿವೆ. ಕಾನೂನು ಸಮಾನವಾಗಿ ಜಾರಿಯಾಗದಿರುವ ಭಾವನೆ, ಮತ್ತು ಹಿಂಸೆಗೆ ರಾಜಕೀಯ ಮೌನ ಬೆಂಬಲವಿದೆ ಎಂಬ ಅನುಮಾನ — ಇವುಗಳು ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರಲ್ಲಿ ಭದ್ರತೆಯ ಭಾವನೆಯನ್ನು ಕುಂದಿಸುತ್ತಿವೆ.
ಈ ಎಲ್ಲ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲೂ ಒಂದು ಸಂಗತಿ ಸ್ಪಷ್ಟ: ಬಾಂಗ್ಲಾ ದೇಶದಲ್ಲಾಗಲಿ, ಭಾರತದಲ್ಲಾಗಲಿ, ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರ ಮೇಲೆ ನಡೆಯುವ ದಾಳಿಗಳು ನ್ಯಾಯಯುತವಲ್ಲ, ಸಮರ್ಥನೀಯವಲ್ಲ. ಆದರೆ ಒಂದು ದೇಶದ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರ ನೋವನ್ನು ಮತ್ತೊಂದು ದೇಶದಲ್ಲಿ ದ್ವೇಷ ರಾಜಕಾರಣಕ್ಕೆ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಇನ್ನೂ ದೊಡ್ಡ ಅನ್ಯಾಯ. ಇದು ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ಪರಿಹರಿಸುವುದಿಲ್ಲ; ಬದಲಿಗೆ, ಗಡಿಗಳೆರಡೂ ಕಡೆ ಸಮಾಜದ ಬಿರುಕುಗಳನ್ನು ಇನ್ನಷ್ಟು ಆಳಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ.
ಅಗತ್ಯವಿರುವುದು ಸ್ಪಷ್ಟ ನಿಲುವು — ಧರ್ಮದ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ನಡೆಯುವ ಯಾವುದೇ ಹಿಂಸೆಯ ವಿರುದ್ಧ ಶೂನ್ಯ ಸಹಿಷ್ಣುತೆ. ಭಾರತ ಮತ್ತು ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶ ಎರಡೂ ದೇಶಗಳು ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರ ರಕ್ಷಣೆಯನ್ನು ರಾಜಕೀಯ ಲಾಭದ ಚೌಕಟ್ಟಿನಿಂದ ಹೊರತಂದು, ಮಾನವ ಹಕ್ಕುಗಳ ಮತ್ತು ಸಂವಿಧಾನಾತ್ಮಕ ಮೌಲ್ಯಗಳ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ನೋಡಬೇಕು. ಮಾಧ್ಯಮಗಳು ಮತ್ತು ನಾಗರಿಕರು ಸಹ ಭಯ ಮತ್ತು ದ್ವೇಷ ಹರಡುವ ನರೇಟಿವ್ಗಳಿಗೆ ಬಲಿಯಾಗದೆ, ಸತ್ಯ, ಸಂಧರ್ಭ ಮತ್ತು ಮಾನವೀಯತೆಯ ಪರವಾಗಿ ನಿಲ್ಲಬೇಕಾಗಿದೆ.
ಸಹಬಾಳ್ವೆ ಮತ್ತು ನ್ಯಾಯ — ಇವೇ ದಕ್ಷಿಣ ಏಷ್ಯಾದ ಬಹುಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಸಮಾಜಗಳ ಭವಿಷ್ಯವನ್ನು ಉಳಿಸಬಲ್ಲ ಏಕೈಕ ಮಾರ್ಗ.
ರಾ ಚಿಂತನ್
ಪತ್ರಕರ್ತರು
ಇದನ್ನೂ ಓದಿ- ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದ ರಾಜಕೀಯ ಅಸ್ಥಿರತೆ: ಯುವ ನಾಯಕನ ಹತ್ಯೆ, ಭಾರತ-ವಿರೋಧಿ ಛಾಯೆ ಮತ್ತು ಮುಂದಿನ ಸವಾಲುಗಳು!
