ಕನ್ನಡ ನುಡಿ ಸಪ್ತಾಹ
ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಈಗ ಸಂದಿಗ್ಧ ಕಾಲಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ಪರ ಸಂಘಟನೆಗಳು ಮಾಡಬೇಕಾದ ದೀರ್ಘಾವಧಿ ಕೆಲಸವೆಂದರೆ ಕನ್ನಡ ಪರ ಯೋಚಿಸುವ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕರನ್ನು ಒಟ್ಟು ಸೇರಿಸಿ ಅವರಿಂದ ಸಮರ್ಪಕವಾದ ಭಾಷಾ ನೀತಿಯೊಂದನ್ನು ರಚಿಸಬೇಕು. ಅದನ್ನು ವಿವಿಧ ಹಂತಗಳಲ್ಲಿ ನಿರ್ದಾಕ್ಷಿಣ್ಯವಾಗಿ ಜಾರಿಗೆ ತರುವ ಕೆಲಸವನ್ನೂ ಮಾಡಿಸಬೇಕು – ಡಾ. ಸುಂದರ ಕೇನಾಜೆ, ಜಾನಪದ ಸಂಶೋಧಕರು.
ಕನ್ನಡಕ್ಕಾಗಿ ಕೈಯೆತ್ತು ನಿನ್ನ ಕೈ ಕಲ್ಪವೃಕ್ಷವಾಗುವುದು ಎನ್ನುವ ಕವಿವಾಣಿ ನಿಜವೇ ಆಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಕಲ್ಪವೃಕ್ಷದಿಂದ ಫಲವೂ ಪಡೆಯುವಂತಾಗಬೇಕು ಎನ್ನುವ ಧೋರಣೆ ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯಬೇಕಾಗಿದೆ. ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿದ್ದು ಅನ್ಯ ಭಾಷೆಗಾಗಿ ಕೈ ಎತ್ತಿದರೆ ಮಾತ್ರ ಬದುಕು ಎನ್ನುವ ಆಲೋಚನೆಗಳು ಆರಂಭಗೊಂಡು ಸುಮಾರು ಐವತ್ತು ವರ್ಷಗಳೇ ಆಗುತ್ತಾ ಬಂದವು. ಈಗ ಇಲ್ಲಿಯ ಕೆಲವು ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಶಾಲೆಗಳು ಸ್ವರ್ಣ ಮಹೋತ್ಸವ ಆಚರಿಸುವ ತಯಾರಿಯಲ್ಲಿದ್ದರೆ, ಶತಮಾನ ಪೂರೈಸಿದ ಹಲವು ಕನ್ನಡ ಶಾಲೆಗಳು ಮುಚ್ಚುವ ಕಡೆ ಮುಖ ಮಾಡುತ್ತಿವೆ. ಭಾಷೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸುವ ಮನೆಗಳಲ್ಲೇ ಕನ್ನಡ-ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಎಂದು ಎಳೆದಾಡುತ್ತಿರುವುದೂ ಇನ್ನೊಂದು ಭಾಗ. ಹಿಂದಿ ನುಗ್ಗಲು ಹವಣಿಸುತ್ತಿರುವುದು, ಕೆಲವರು ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಶಾಲೆಗಳ ಬೆಳವಣಿಗೆಗೆ ಕೊಟ್ಟ ಕೊಡುಗೆಯನ್ನು ಬದಿಗಿಟ್ಟು ಕನ್ನಡದ ಮೇಲೆ ಅಭಿಮಾನ ತೋರುತ್ತಿರುವುದು, ಇನ್ನು ಕೆಲವರು ತಾವು ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಕಡೆಗೆ ಹೋದ ಕಾರಣದ ಬಗ್ಗೆ ಸಮರ್ಥನೆ ನೀಡುತ್ತಾ ತೃಪ್ತರಾಗುತ್ತಿರುವುದು ಎಲ್ಲವೂ ಸರಾಗವಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಲೇ ಇದೆ. ಈಗಲೂ ಕನ್ನಡದ ವಿಷಯ ಬಂದಾಗ ಅನೇಕರು ಮುಖ ಸಿಂಡರಿಸುವ ಅಥವಾ ಚೇಳು ಕಚ್ಚಿಸಿಕೊಂಡವರಂತೆ ಮಾಡುವ ವರ್ತನೆಗಳೂ ಕಾಣುತ್ತವೆ. ಒಂದು ರೀತಿಯ ಅಪರಾಧಿ ಭಾವ ಇಲ್ಲಾ ನಿರರ್ಥಕವೆಂಬ ವ್ಯಥೆಯೂ ಕೆಲವರಲ್ಲಿದೆ. ಇದರ ಮಧ್ಯೆ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಮಾಧ್ಯಮದಲ್ಲಿ ಓದಿದ ಹೊಸತಲೆಮಾರಿನ ಅನೇಕರು ಕನ್ನಡಕ್ಕಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವುದೂ ಅದರ ಬೆಳವಣಿಗೆಯ ಹಿಂದೆ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕವಾಗಿ ಇರುವುದೂ ಇದೆ. ಆದರೆ ಕನ್ನಡ ಮಾತ್ರ ಆತಂಕದಲ್ಲಿರುವುದನ್ನು ಅಂಕಿಅಂಶಗಳು ಸಾಬೀತುಪಡಿಸುತ್ತಲೇ ಬರುತ್ತಿವೆ.
ಅನೇಕರು ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಕನ್ನಡ ಕಲಿಸುವುದರಿಂದ ಅತಂತ್ರ ಸ್ಥಿತಿ ಅಥವಾ ಭವಿಷ್ಯದ ಬಗೆಗಿನ ಅನಿಶ್ಚಿತತೆ ಉಂಟಾಗುತ್ತದೆ, ಹಾಗಾಗಿ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಶಾಲೆಗಳೇ ಅಂತಿಮವೆಂದು ವಾದಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಕನ್ನಡ ಬಳಸಿ ಯಾವ ಸಮಸ್ಯೆಯೂ ಆಗದೇ ಬದುಕು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡವರಿಗೆ ಕೊರತೆ ಇಲ್ಲ. ಈ ಸತ್ಯವನ್ನು ಅರಗಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಮಾತ್ರ ಇವರಿಗೂ ಕಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ. ನಾವು ಕನ್ನಡ ಮಾಧ್ಯಮ ಶಾಲೆಯಲ್ಲೇ ಓದಿ ಈ ಹಂತಕ್ಕೆ ತಲುಪಿದ್ದೇವೆ ಎಂದು ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವವರೂ ಕನ್ನಡ ಕಟ್ಟುವ ಪರಂಪರೆಯನ್ನು ಮತ್ತೆ ಹೇಗೆ ಮುಂದಕ್ಕೆ ದಾಟಿಸಿದ್ದೇವೆ, ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಹೇಗೆ ಬೆಳೆಸಿದ್ದೇವೆ ಎಂದು ಎಲ್ಲೂ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ. ನಿಜವಾಗಿ ಹೊಸ ತಲೆಮಾರಿನ ಯಶೋಗಾಥೆಗಳನ್ನು ಕೊಡಬಲ್ಲವರ ಸಂಖ್ಯೆ ಕನ್ನಡಕ್ಕಿಂದು ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿ ಬೇಕಾಗಿದೆ. ಇಂತಹಾ ಅನುಭವಗಳು ನಮ್ಮ ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಅಸಂಖ್ಯವಾಗಿವೆ, ಆದರೆ ಪ್ರಚಾರಕರು ಮತ್ತು ಹೆಸರು ಹೇಳಿ ಲಾಭ ಪಡೆಯುವವರ ಮಧ್ಯೆ ಇವರು ಮಂಕಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಇದೇ ಕನ್ನಡದ ಇಂದಿನ ಸಮಸ್ಯೆ.
ನಿಜ ಅನುಭವದ ಭರವಸೆಯ ಮಾತುಗಳು ಕನ್ನಡಕ್ಕಿಂದು ಬೇಕಾಗಿದೆ. ಆರ್ಥಿಕ, ಸಾಮಾಜಿಕ ಮತ್ತು ವೈಯಕ್ತಿಕ ವಿಷಯಗಳಿಗೆ ನೈತಿಕತೆ ಇರುವಂತೆ ಭಾಷೆಗೂ ನೈತಿಕ ನೆಲೆಯೊಂದಿದೆ. ಆ ನೆಲೆ ಕಳೆದುಕೊಂಡಾಗಲೂ ನಂಬಿಕೆ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಭಾಷೆಯ ವಿಚಾರ ಬಂದಾಗ ಭೂತಕಾಲದ ತೀರ್ಮಾನಗಳ ಬಗ್ಗೆ ನೆಪ ಹೇಳುವ ವರ್ತಮಾನದಲ್ಲಿ ಇತರರಿಗೆ ಪ್ರಚೋದನೆ ನೀಡುವ, ಭವಿಷ್ಯದ ಬಗೆಗೆ ದ್ವಂದ್ವದಲ್ಲಿ ಕಾಣುವ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳನ್ನು ಹೊಸ ತಲೆಮಾರುಗಳು ನಂಬುವುದಿಲ್ಲ. ಇದು ಕೂಡ ಕನ್ನಡದ ದುಸ್ಥಿತಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ.
ಕನ್ನಡದ ಬಗೆಗಿನ ಕಾಳಜಿ ಪ್ರಚಾರದ ಹಂತಕ್ಕೆ ತಲುಪಿದಂದಿನಿಂದ ಸ್ವಯಂ ಮಾಡಬಹುದಾದ ಕೆಲಸಗಳು ಹಿಂದಕ್ಕೆ ಸರಿದಿವೆ. ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಕೇವಲ ಘೋಷಣೆಗಳೇ ಸಾಕೆನ್ನುವ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ತಲುಪಿದ್ದೇವೆ. ಆದರೆ ಮುಂದಿನ ತಲೆಮಾರಿಗೆ ಕನ್ನಡದ ಕನಿಷ್ಠ ಕೆಲಸವೆಂದು ಮಾಡುವುದಾದರೆ, ಭಾಷಾ ಪ್ರೀತಿ ಮೂಡಿಸುವುದೊಂದು ಮಾತ್ರ ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಉಳಿದಿರುವುದು.
ಅದಕ್ಕಾಗಿ, ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕನ್ನಡ ಶಾಲೆಗಳಿಗೆ ಕನಿಷ್ಠ ಕಿರಿಯ ಪ್ರಾಥಮಿಕದ ವರೆಗಾದರೂ ಕಳುಹಿಸಲು ಈ ರಾಜ್ಯದ ಯಾವ ಪೋಷಕನೂ ಹಿಂಜರಿಯಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ಇದರಿಂದ ಪ್ರತಿಷ್ಠೆಯೊಂದು ಬಿಟ್ಟರೆ ಯಾವ ಭವಿಷ್ಯವೂ ಹಾಳಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಕನ್ನಡ ಶಾಲೆಗಳಿಗೆ ಕಳುಹಿಸಿದ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಕನ್ನಡ ಪತ್ರಿಕೆ, ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಗಿರುವ ಕತೆ, ಬರಹ, ಚಿತ್ರಕತೆಗಳನ್ನು ಓದುವಂತೆ ಪ್ರೇರೇಪಿಸಲು ಅಥವಾ ಅಂತಹ ಒಂದಷ್ಟು ಪುಸ್ತಕ ಕೊಡಲು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಸಾಧ್ಯವಿದೆ. “ನಮಗೆ ಓದಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ, ನೀವಾದರೂ ಓದಿ” ಎಂದು ಹೇಳುವವರೂ ಏನನ್ನು ಓದಬೇಕು ಎನ್ನುವ ಕನಿಷ್ಠ ಅಂಶವನ್ನು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುವುದು, ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಹಂತ ದಾಟಿದ ನಂತರವೂ ಕನ್ನಡ ಸಂಬಂಧಿ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸುವಂತೆ, ಕನ್ನಡ ಗ್ರಂಥಾಲಯ ಬಳಸುವಂತೆ, ಯುವಜನರನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಆಕರ್ಷಿಸುತ್ತಿರುವ ಜಾಲತಾಣ ಮತ್ತು ಕನ್ನಡ ತಂತ್ರಾಂಶಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಕುತೂಹಲ ಮೂಡುವಂತೆ, ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಕನ್ನಡದ ಮನಸ್ಸುಗಳೊಂದಿಗೆ ಬೆರೆಯುವಂತೆ ಪ್ರೇರೇಪಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿದೆ. ಇದು ಜರೂರಾಗಿ ನಡೆಯಬೇಕಾಗಿಯೂ ಇದೆ.
ಕನಿಷ್ಠ ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಹಂತದಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ಕಲಿತ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಿಗೆ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹದಾಯಕ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳನ್ನು ನೀಡಲು ಸರಕಾರ ಅಥವಾ ಅದರ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುವ ಸಂಘ-ಸಂಸ್ಥೆಗಳಿಗೆ ಸಾಧ್ಯವಿದೆ. ಹತ್ತನೇ ತರಗತಿ ಮುಗಿಸುವ ಕನ್ನಡ ಮಾಧ್ಯಮ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಿಗೆ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ತೊಡಕಾಗದಂತೆ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಗಟ್ಟಿಗೊಳಿಸುವ ಯೋಜನೆ ರೂಪಿಸುವ ಕೆಲಸ ನಿರಂತರವಾಗಿ ನಡೆಯಬೇಕಾಗಿದೆ. ಉತ್ತಮ ಸಿನಿಮಾ, ನಾಟಕ, ಯಕ್ಷಗಾನ, ವಚನ, ಸಂಗೀತವನ್ನು ಕೇಳಿಸುವ, ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆ, ಸಾಹಿತ್ಯ, ಸಂಸ್ಕೃತಿ, ಜಾನಪದಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಕಿರು ಸಾಕ್ಷ್ಯಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ತಯಾರಿಸಿ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ನೀಡುವ ಕೆಲಸ ಆಗಬೇಕಾಗಿದೆ. ಅಲ್ಲಲ್ಲೇ ಮಾಡಬಹುದಾದ ಇಂತಹಾ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸುವ ಮತ್ತು ನಿರಂತರ ಮಾಡಿಸುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ಸರಕಾರ ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೇ ಕನ್ನಡ ಪರ ಸಂಘ-ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ಮತ್ತು ವೈಯಕ್ತಿಕ ನೆಲೆಗಳು ವಹಿಸಬೇಕಾಗಿದೆ. ಇದನ್ನು ಮಾಡುವ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಅದು ಮಕ್ಕಳಿಗಾಗಿ ಎನ್ನುವ ಗಡಿರೇಖೆಯನ್ನು ಹಾಕದೇ ಸಮಸ್ತ ಕನ್ನಡಿಗರಿಗಾಗಿ ಎನ್ನುವ ಸಮಷ್ಠಿ ಪ್ರಜ್ಞೆಯನ್ನು ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗಿದೆ.
ಈ ಕನಿಷ್ಠ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳ ಜತೆಗೆ ಕನ್ನಡ ಕಲಿಯಬೇಕೆಂದು ಹಕ್ಕೊತ್ತಾಯ ಮಾಡುವಾಗ ಈ ಮಕ್ಕಳ ಭವಿಷ್ಯದ ಸವಾಲಿಗೆ ಯಾವ ರೀತಿಯ ಉತ್ತರವನ್ನು ಮತ್ತು ಪ್ರೋತ್ಸಾಹವನ್ನು ಕೊಡುತ್ತೇವೆ ಎನ್ನುವ ಬಗ್ಗೆಯೂ ಗಂಭೀರವಾಗಿ ಚಿಂತಿಸಬೇಕಾಗಿದೆ. ಅಗತ್ಯ ಬಂದಾಗ ಈ ಕಲಿತ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಿಗೆ ತಮ್ಮ ಕಡೆಯಿಂದ ಏನನ್ನು ನೀಡಬಲ್ಲೆವು ಎನ್ನುವ ಭರವಸೆಯ ಖಚಿತ ಯೋಜನೆಗಳು ಬೇಕಾಗಿದೆ. ಈ ರೀತಿಯ ದೃಢ ಭರವಸೆ ನೀಡುವ ಸರಕಾರ, ಸಂಸ್ಥೆ ಅಥವಾ ಸಂಘಟನೆ ಇದ್ದರಂತೂ ಕಲಿಕೆಗಾಗಿ ಮುಂದೆ ಬರುವವರ ಸಂಖ್ಯೆ ಹೆಚ್ಚಾಗುವುದರಲ್ಲಿ ಸಂಶಯವಿಲ್ಲ. ಆದ್ದರಿಂದ ಕನ್ನಡಕ್ಕಾಗಿ ಕೈ ಎತ್ತಿದರೆ ಮಾತ್ರ ಸಾಲದು, ಎತ್ತಿದ ಕೈಗೆ ಫಲ ಉಣ್ಣಲು ಸಾಧ್ಯತೆಯೂ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿರಬೇಕು.
ಇದಕ್ಕೆ ಒಂದಷ್ಟು ಆರ್ಥಿಕ ಅಥವಾ ಅಧಿಕಾರ ಬಲ ಇಚ್ಛಾಶಕ್ತಿಯಿಂದ ಕೆಲಸ ಮಾಡಬೇಕು. ಆಗ ಕನ್ನಡಿಗರು ಪ್ರೇರಣೆ ನೀಡುವ ಕಾರ್ಯವನ್ನು ತನ್ನಿಂದ ತಾನೇ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಈ ಕೆಲಸ ವೇದಿಕೆಯ ಮೇಲೆ ಮತ್ತು ದಾಖಲಾತಿಗಾಗಿ ಅಲ್ಲಿಇಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ನಡೆಯದೇ ನಾಡಿನ ಮೂಲೆಮೂಲೆಗಳಲ್ಲೂ ನಿಜಾರ್ಥದಲ್ಲಿ ನಡೆಯಬೇಕು. ಹೀಗೆ ನಡೆಸಲು ಈ ರಾಜ್ಯದ ಸಾಂವಿಧಾನಿಕ ಅಂಗಗಳು ಹಾಗೂ ಮಾಧ್ಯಮರಂಗಗಳೂ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕವಾಗಿ ಚಿಂತಿಸಬೇಕು. ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಈಗ ಸಂದಿಗ್ಧ ಕಾಲಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ಪರ ಸಂಘಟನೆಗಳು ಮಾಡಬೇಕಾದ ದೀರ್ಘಾವಧಿ ಕೆಲಸವೆಂದರೆ ಕನ್ನಡ ಪರ ಯೋಚಿಸುವ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕರನ್ನು ಒಟ್ಟು ಸೇರಿಸಿ ಅವರಿಂದ ಸಮರ್ಪಕವಾದ ಭಾಷಾ ನೀತಿಯೊಂದನ್ನು ರಚಿಸಬೇಕು. ಅದನ್ನು ವಿವಿಧ ಹಂತಗಳಲ್ಲಿ ನಿರ್ದಾಕ್ಷಿಣ್ಯವಾಗಿ ಜಾರಿಗೆ ತರುವ ಕೆಲಸವನ್ನೂ ಮಾಡಿಸಬೇಕು. ಹೀಗಾದದ್ದೇ ಆದರೆ ಹೆಸರಾದ ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಉಸಿರಾಗಬೇಕಾದ ಕನ್ನಡ ಏದುಸಿರು, ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಎರಡೂ ಅಗದೇ ಚೈತನ್ಯದುಸಿರಾಗಿ ಉಳಿಯುತ್ತದೆ, ಈ ವರ್ಷ ಈ ಉಸಿರಾಗಿಸುವ ಆಶಯಕ್ಕೆ ಪ್ರೇರಣೆಯಾಗಲಿ ಎಂದು ಆಶಿಸುತ್ತೇನೆ.
ಡಾ.ಸುಂದರ ಕೇನಾಜೆ
ಜಾನಪದ ಸಂಶೋಧಕರು
ಇದನ್ನೂ ಓದಿ- ಗಡಿನಾಡ ಕನ್ನಡಿಗರ ನಾಡು ನುಡಿಯ ದುಃಖದ ಚರಿತ್ರೆ
