ಚಹರೆಯ ಹಿಂದಿನ ಗಾಯಗಳಿಗೆ ಅಕ್ಷರಗಳ ಮುಲಾಮು

ಎ. ಎಸ್. ಪ್ರಭಾಕರ್ ಅವರು ತಮ್ಮ ಸಂಶೋಧನೆ, ಅನುಭವ ಮತ್ತು ಮಾನವೀಯ ಕಳಕಳಿಯನ್ನು ಸಮೀಕರಿಸಿ, ಒಂದು ಸಮುದಾಯದ ಗಾಯಗಳನ್ನು ಜಗತ್ತಿನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಟ್ಟಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಹೀಗಾಗಿಯೇ ಈ ಕೃತಿ ಕೇವಲ ಸಮಾಜ ವಿಜ್ಞಾನದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಮತ್ತು ಹೋರಾಟಗಾರರಿಗೆ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ನಮ್ಮ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಮಾದರಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಆತ್ಮವಿಮರ್ಶೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬಯಸುವ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಪ್ರಜ್ಞಾವಂತ ನಾಗರಿಕನಿಗೂ ಕಡ್ಡಾಯವಾದ ಓದಾಗಿದೆ -ಡಾ. ರವಿ ಎಂ. ಸಿದ್ಲಿಪುರ, ಸಹಾಯಕ ಪ್ರಾಧ್ಯಾಪಕರು.

ಚಹರೆಯ ಹಿಂದಿನ ಗಾಯ

ಕನ್ನಡದ ಬೌದ್ಧಿಕ ವಲಯದಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ಕೃತಿಗಳು ಕೇವಲ ಅಕ್ಷರಗಳ ಸಂಗ್ರಹವಾಗಿ ಉಳಿಯದೆ, ಸಮುದಾಯಗಳ ಆತ್ಮಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿ, ಚಾರಿತ್ರಿಕ ದಾಖಲೆಗಳಾಗಿ ಮತ್ತು ಚಳವಳಿಗಳ ದನಿಯಾಗಿ ರೂಪುಗೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಅಂತಹ ಅಪರೂಪದ ಕೃತಿಗಳ ಸಾಲಿನಲ್ಲಿ, ಕನ್ನಡ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯದ ಪ್ರಾಧ್ಯಾಪಕ ಎ. ಎಸ್. ಪ್ರಭಾಕರ್ ಅವರ ‘ಚಹರೆಗಳೆಂದರೆ ಗಾಯಗಳೂ ಹೌದು’ ವಿಶಿಷ್ಟ ಸ್ಥಾನ ಪಡೆಯುತ್ತದೆ.

ಗೌರಿ ಮೀಡಿಯಾ ಟ್ರಸ್ಟ್ ಪ್ರಕಟಿಸಿರುವ ಈ ಪುಸ್ತಕವು, ತನ್ನ ಶೀರ್ಷಿಕೆಯಲ್ಲೇ ಆಳವಾದ ತಾತ್ವಿಕತೆಯನ್ನು ಹೊತ್ತು, ಭಾರತದ ಬುಡಕಟ್ಟು, ಅಲೆಮಾರಿ ಮತ್ತು ಆದಿವಾಸಿ ಸಮುದಾಯಗಳ ಬದುಕಿನ ಸಂಕೀರ್ಣತೆ, ನೋವು ಹಾಗೂ ಹೋರಾಟವನ್ನು ಅನಾವರಣಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ. ಇದು ಕೇವಲ ಸಮಾಜಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಅಧ್ಯಯನವಾಗಿ ಉಳಿಯದೆ, ಮಾನವೀಯ ಸಂವೇದನೆ, ತಾತ್ವಿಕ ಚಿಂತನೆ ಮತ್ತು ರಾಜಕೀಯ ವಿಮರ್ಶೆಗಳ ಅದ್ಭುತ ಸಂಗಮವಾಗಿದೆ.

ಸಂಶೋಧನಾ ವಿಭಾಗದಲ್ಲಿ 2021ರ ಕರ್ನಾಟಕ ಸಾಹಿತ್ಯ ಅಕಾಡೆಮಿ ಪ್ರಶಸ್ತಿಯನ್ನು ಪಡೆದಿರುವ, ಈ ಕೃತಿಯು ಸಮಾಜದ ಅಂಚಿನಲ್ಲಿರುವ ಸಮುದಾಯಗಳ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಚಹರೆಗಳನ್ನು (ಹಾಡು, ಕುಣಿತ, ಉಡುಗೆ, ಆಚರಣೆ) ಕೇವಲ ಸಂಶೋಧನೆಯ ವಸ್ತುವಾಗಿಯೋ ಅಥವಾ ಪ್ರದರ್ಶನದ ಸರಕಾಗಿಯೋ ನೋಡುವ ಮುಖ್ಯವಾಹಿನಿಯ ಜ್ಞಾನಶಿಸ್ತಿನ ಪೊಳ್ಳುತನವನ್ನು ಬಯಲು ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಬದಲಿಗೆ, ಆ ಚಹರೆಗಳ ಹಿಂದೆ ಅಡಗಿರುವ ಚಾರಿತ್ರಿಕ ‘ಗಾಯ’ಗಳನ್ನು (ಭೂಮಿ ಕಳೆದುಕೊಂಡದ್ದು, ಶೋಷಣೆ, ಹಿಂಸೆ, ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಬಿಕ್ಕಟ್ಟು) ಮನಕಲಕುವಂತೆ ತೆರೆದಿಡುತ್ತದೆ.

ಜೀವಪರ ದೃಷ್ಟಿ

ಈ ಕೃತಿಯ ದೊಡ್ಡ ಶಕ್ತಿಯೇ ಲೇಖಕರ ಒಳಗಿನ ದೃಷ್ಟಿಕೋನ. ತಮ್ಮ ‘ಲೇಖಕನ ಮಾತು’ಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಭಾಕರ್ ಅವರು ತಮ್ಮ ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷಗಳ ಸುದೀರ್ಘ ಅಧ್ಯಯನ ಮತ್ತು ಕ್ಷೇತ್ರಕಾರ್ಯದ ಪಯಣವನ್ನು ವಿವರಿಸುತ್ತಾರೆ. ‘ಗುಡ್ಡದಷ್ಟು ನೋವುಗಳನಿಟ್ಟುಕೊಂಡೂ ಬದುಕನ್ನು ಅಪಾರವಾಗಿ ಪ್ರೀತಿಸಿ, ನಮ್ಮನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋದ ನನ್ನ ಅಜ್ಜಿ ಅಂಗಡಿ ಹಾಲಮ್ಮನವರಿಗೆ’ ಎಂದು ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಅರ್ಪಿಸಿರುವುದೇ ಈ ಕೃತಿಯ ಜೀವಪರ ಸಂವೇದನೆಗೆ ಮತ್ತು ಅಂತಃಸತ್ವಕ್ಕೆ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿದೆ.

ಹೀಗಾಗಿಯೇ, ಈ ಬರಹಗಳು ಕೇವಲ ಬೌದ್ಧಿಕ ಕಸರತ್ತಾಗಿ ಉಳಿಯದೆ, ನೋವಿನಲ್ಲೂ ಬದುಕನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುವ ಜೀವಪರ ನಿಲುವಿನಿಂದ ಮೂಡಿಬಂದಿವೆ. ಲೇಖಕರು ಕೇವಲ ಹೊರಗಿನ ಸಂಶೋಧಕರಾಗಿ ಉಳಿಯದೆ, ತಾವು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡುವ ಸಮುದಾಯಗಳ ನೋವು-ನಲಿವುಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿ ‘ಒಳಗಿನವರಾಗುವ’ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನು ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ.

‘ಚಹರೆ’ ಯ ತಿರುಳು

‘ಚಹರೆಗಳೆಂದರೆ ಗಾಯಗಳೂ ಹೌದು’ ಎಂಬ ಶೀರ್ಷಿಕೆ ಮತ್ತು ಅದೇ ಹೆಸರಿನ ಮೊದಲ ಲೇಖನವೇ ಇಡೀ ಪುಸ್ತಕದ ತಾತ್ವಿಕ ಅಡಿಪಾಯವನ್ನು ರೂಪಿಸುತ್ತದೆ. ಕೃತಿಯ ಪ್ರಕಾರ, ‘ಚಹರೆ’ ಎಂದರೆ ಆದಿವಾಸಿ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯು ಹೊರಜಗತ್ತಿಗೆ ಪ್ರದರ್ಶಿಸುವ ವಿಶಿಷ್ಟ ಲಕ್ಷಣಗಳು. ಆದರೆ, ಆ ಚಹರೆಗಳ ಹಿಂದಿರುವ ‘ಗಾಯ’ವೆಂದರೆ ಅವರು ಕಳೆದುಕೊಂಡ ಭೂಮಿ, ಅರಣ್ಯದ ಮೇಲಿನ ಹಕ್ಕು ಮತ್ತು ತಾವು ಅನುಭವಿಸಿದ ದೌರ್ಜನ್ಯಗಳ ಚರಿತ್ರೆ.

ಜೇನು ಕುರುಬ ಸಮುದಾಯದ ಹಿರಿಯ ಚಿಕ್ಕಯ್ಯನ ಕಥೆಯ ಮೂಲಕ, ಲೇಖಕರು ಆದಿವಾಸಿಗಳ ಬದುಕು, ಅವರ ಜ್ಞಾನ ಪರಂಪರೆ ಮತ್ತು ‘ಅಭಿವೃದ್ಧಿ’ಯ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಅವರು ಎದುರಿಸುತ್ತಿರುವ ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಬಿಕ್ಕಟ್ಟನ್ನು ಮನಮುಟ್ಟುವಂತೆ ನಿರೂಪಿಸುತ್ತಾರೆ. ಹೀಗಾಗಿ, ಅವರ ಹಾಡು, ಕುಣಿತ, ಉಡುಗೆ-ತೊಡುಗೆಯಂತಹ ಚಹರೆಗಳನ್ನು ಕೇವಲ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಕುತೂಹಲದಿಂದ ನೋಡದೆ, ಅವುಗಳ ಹಿಂದೆ ಅಡಗಿರುವ ಚಾರಿತ್ರಿಕ ನೋವು, ಶೋಷಣೆ ಮತ್ತು ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಹೋರಾಟದ ಗಾಯಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸಬೇಕೆಂಬ ಮೂಲಭೂತ ಆಶಯವನ್ನು ಈ ಕೃತಿ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುತ್ತದೆ.

ಪರ್ಯಾಯ ಸೈದ್ಧಾಂತಿಕ ನೆಲೆಗಳು

ಪಾಶ್ಚಿಮಾತ್ಯ ಜ್ಞಾನಮಾದರಿಗಳನ್ನು ನೇರವಾಗಿ ಪ್ರಶ್ನಿಸುವ ಈ ಕೃತಿಯು, ದೇಶೀಯ ಮತ್ತು ಅಧೀನ ದೃಷ್ಟಿಕೋನಗಳ ಮೂಲಕ ಸಮಾಜವನ್ನು ನೋಡುವ ಪರ್ಯಾಯ ಮಾರ್ಗವನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಡುತ್ತದೆ.

1. ಅಧೀನರ ದೃಷ್ಟಿಕೋನ: ಒಂದು ಸೈದ್ಧಾಂತಿಕ ನೆಲೆ: ಲೇಖಕರು ವಸಾಹತುಶಾಹಿ ಜ್ಞಾನ ಪರಂಪರೆಯಿಂದ ಬಂದ ಮಾನವಶಾಸ್ತ್ರ ಮತ್ತು ಸಮಾಜಶಾಸ್ತ್ರದ ಮಿತಿಗಳನ್ನು ಚರ್ಚಿಸುತ್ತಾ, ಅಧೀನ (ಸಬಾಲ್ಟರ್ನ್) ಚಿಂತನೆಗಳ ಮೂಲಕ ಆದಿವಾಸಿ ಸಮುದಾಯಗಳನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡುವ ಹೊಸ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳನ್ನು ಪರಿಶೋಧಿಸುತ್ತಾರೆ. ಗಾಯತ್ರಿ ಸ್ಪಿವಾಕ್, ರಣಜಿತ್ ಗುಹಾ ಅವರಂತಹ ಚಿಂತಕರ ನೆರವಿನಿಂದ, ಚರಿತ್ರೆಯನ್ನು ಶೋಷಿತರ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದಿಂದಲೇ ಪುನರ್ರಚಿಸುವ ಅಗತ್ಯವನ್ನು ಅವರು ಬಲವಾಗಿ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುತ್ತಾರೆ.

2. ‘ಒಳಗಿನವರಾಗುವುದರ’ ರಾಜಕೀಯ: ‘ಒಳಗಿನವರಾಗುವುದು: ಹಾಗೆಂದರೇನು?’ ಎಂಬ ಅಧ್ಯಾಯವು ಸಂಶೋಧನೆಯ ಜ್ಞಾನಮೀಮಾಂಸೆಯನ್ನೇ ಬುಡಮೇಲು ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಸಂಶೋಧಕನು ತಾನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡುವ ಸಮುದಾಯಕ್ಕೆ ಹೊರಗಿನವನಾಗಿ, ‘ವಸ್ತುನಿಷ್ಠ’ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಬೇಕೆಂಬ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ನಿಲುವನ್ನು ಈ ಕೃತಿ ತೀವ್ರವಾಗಿ ಟೀಕಿಸುತ್ತದೆ. ಬದಲಿಗೆ, ಸಂಶೋಧಕನು ಕೇವಲ ಮಾಹಿತಿ ಸಂಗ್ರಾಹಕನಾಗದೆ, ಆ ಸಮುದಾಯದ ನೋವಿನ ಭಾಗವಾಗಬೇಕು ಮತ್ತು ಅವರ ಹೋರಾಟದ ಜೊತೆ ನಿಲ್ಲಬೇಕು. ಆಗ ಮಾತ್ರ ನಿಜವಾದ ತಿಳಿವಳಿಕೆ ಸಾಧ್ಯವೆಂಬುದು ಲೇಖಕರ ದೃಢ ನಿಲುವು. ಇದು ಕೇವಲ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ಸಮಸ್ಯೆಯಲ್ಲ, ಇದೊಂದು ರಾಜಕೀಯ ಮತ್ತು ನೈತಿಕ ಆಯ್ಕೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಲೇಖಕರು ಸ್ಪಷ್ಟಪಡಿಸುತ್ತಾರೆ.

ಆದರ್ಶ, ಸಂವಿಧಾನ ಮತ್ತು ನೆಲದ ದನಿ

ಪುಸ್ತಕದ ಅತ್ಯಂತ ಮಹತ್ವದ ಭಾಗವೊಂದರಲ್ಲಿ, ಲೇಖಕರು ನೆಹರೂ, ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ಮತ್ತು ಮಹಾಶ್ವೇತಾದೇವಿ ಅವರ ಚಿಂತನೆಗಳನ್ನು ಆದಿವಾಸಿಗಳ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ತೌಲನಿಕವಾಗಿ ವಿಮರ್ಶಿಸುತ್ತಾರೆ. ಒಂದೆಡೆ, ಆದಿವಾಸಿ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಲೇ, ಅವರನ್ನು ‘ಮ್ಯೂಸಿಯಂನ ಪ್ರದರ್ಶನದ ವಸ್ತು’ಗಳಂತೆ ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾಗಿಟ್ಟು ನೋಡಿದ ನೆಹರೂ ಅವರ ‘ರೊಮ್ಯಾಂಟಿಕ್’ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದ ಮಿತಿಗಳನ್ನು ಕೃತಿ ಬಯಲು ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಮತ್ತೊಂದೆಡೆ, ಜಾತಿವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಕ್ರೌರ್ಯವನ್ನು ಬಲ್ಲ ಅಂಬೇಡ್ಕರ್, ಆದಿವಾಸಿಗಳನ್ನು ಸಾಂವಿಧಾನಿಕ ಹಕ್ಕುಗಳ ಮೂಲಕ ಮುಖ್ಯವಾಹಿನಿಗೆ ತರಲು ಬಯಸಿದ್ದನ್ನು ವಿಶ್ಲೇಷಿಸುತ್ತದೆ.

ಆದರೆ, ಲೇಖಕರು ಈ ಎರಡೂ ಮೇಲ್ಮಟ್ಟದ ದೃಷ್ಟಿಕೋನಗಳಿಗಿಂತ ಮಹಾಶ್ವೇತಾದೇವಿಯವರ ನಿಲುವನ್ನು ಎತ್ತಿಹಿಡಿಯುತ್ತಾರೆ. ಏಕೆಂದರೆ, ಮಹಾಶ್ವೇತಾದೇವಿಯವರು ಆದಿವಾಸಿಗಳ ಬದುಕನ್ನು ಕೇವಲ ಬೌದ್ಧಿಕವಾಗಿ ನೋಡದೆ, ಅವರ ಹೋರಾಟಗಳ ಭಾಗವಾಗಿ, ಅವರ ದನಿಯಾಗಿ ನಿಂತವರು. ಅವರ ದೃಷ್ಟಿಕೋನವು ‘ಮೇಲಿನಿಂದ ಹೇರಿದ್ದಲ್ಲ, ಬದಲಾಗಿ ನೆಲದಿಂದ ಹುಟ್ಟಿದ್ದು’ ಎಂಬುದನ್ನು ಕೃತಿಯು ಅರ್ಥವತ್ತಾಗಿ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುತ್ತದೆ.

ದಮನ ಮತ್ತು ದನಿ: ಪ್ರತಿರೋಧದ ದಾಖಲೆ

ಸಿದ್ಧಾಂತದ ಚರ್ಚೆಯಾಚೆಗೂ ಸಾಗುವ ಈ ಕೃತಿಯು, ಪ್ರತಿರೋಧದ ಕಥನಗಳ ಮೂಲಕ ವಾಸ್ತವವನ್ನು ನೇರವಾಗಿ ಎದುರುಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ‘ಮುತ್ತಂಗಾ ಘಟನೆ’, ‘ಕರ್ನಾಟಕದ ಆದಿವಾಸಿ ರೈತ ಹೋರಾಟಗಳು’ ಹಾಗೂ ಅರುಂಧತಿ ರಾಯ್ ಅವರ ಲೇಖನದ ಅನುವಾದದಂತಹ ಅಧ್ಯಾಯಗಳು, ‘ಅಭಿವೃದ್ಧಿ’ಯ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ ದಮನವನ್ನು ಮತ್ತು ಅದಕ್ಕೆ ಪ್ರತಿಯಾಗಿ ರೂಪುಗೊಳ್ಳುವ ಪ್ರತಿರೋಧವನ್ನು ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಟ್ಟುವಂತೆ ದಾಖಲಿಸುತ್ತವೆ. ಅದರಲ್ಲೂ, ಕೇರಳದ ಮುತ್ತಂಗಾ ಘಟನೆಯ ಆಳವಾದ ವಿಶ್ಲೇಷಣೆಯು, ತನ್ನದೇ ಪ್ರಜೆಗಳ ಮೇಲೆ ‘ರಾಜ್ಯ’ವು ಹೇಗೆ ಯುದ್ಧಸದೃಶ ದಬ್ಬಾಳಿಕೆ ನಡೆಸುತ್ತದೆ ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಹಿಡಿದ ಕನ್ನಡಿಯಾಗಿದೆ.

ಜ್ಞಾನ, ಚಳವಳಿ ಮತ್ತು ಸಂವೇದನೆ

ಈ ಕೃತಿಯ ಕೊಡುಗೆ ಬಹುಮುಖಿಯಾದುದು. ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಆದಿವಾಸಿ ಸಮುದಾಯಗಳ ಕುರಿತು ಗಂಭೀರ ಸೈದ್ಧಾಂತಿಕ ಚೌಕಟ್ಟಿನೊಂದಿಗೆ ಚರ್ಚಿಸುವ ಕೃತಿಗಳು ವಿರಳವಾಗಿರುವ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ, ಈ ಕೃತಿಯು ಆ ಕೊರತೆಯನ್ನು ನೀಗಿಸುವ ಮಹತ್ವದ ಆಕರ ಗ್ರಂಥವಾಗಿ ನಿಲ್ಲುತ್ತದೆ. ಹಿಂದೆ ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸಿದಂತೆ ಇದು ಕೇವಲ ಮಾಹಿತಿ ಸಂಗ್ರಹದ ಕೃತಿಯಲ್ಲ. ಯಾವುದು ಜ್ಞಾನಮಾದರಿಗಳೆಂದು ನಂಬಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆಯೋ ಅವುಗಳನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿ, ದೇಶೀಯ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದಿಂದ ಸಮಾಜವನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡುವ ಪರ್ಯಾಯ ಜ್ಞಾನಮಾರ್ಗವನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಡುತ್ತದೆ.

ಅದೇ ರೀತಿ, ಇದು ಸಂಶೋಧನೆ ಮತ್ತು ಚಳವಳಿಯ ನಡುವಿನ ಕಂದಕವನ್ನು ಮುಚ್ಚುವ ಮೂಲಕ, ಕೇವಲ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ವಲಯಕ್ಕೆ ಸೀಮಿತವಾಗದೆ, ಸಾಮಾಜಿಕ ಕಾರ್ಯಕರ್ತರಿಗೆ ಬೌದ್ಧಿಕ ಮತ್ತು ಸೈದ್ಧಾಂತಿಕ ಸ್ಪಷ್ಟತೆಯನ್ನು ಒದಗಿಸುತ್ತದೆ. ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಮಿಗಿಲಾಗಿ, ಸರಕಾರಿ ಅಂಕಿ-ಅಂಶಗಳ ಒಣ ವರದಿಗಳಾಚೆಗೆ, ಶೋಷಿತ ಸಮುದಾಯಗಳ ಬದುಕಿನ ನೋವು, ಕನಸು ಮತ್ತು ಸಂಘರ್ಷಗಳನ್ನು ಈ ಕೃತಿ ಆರ್ದ್ರವಾದ ಮಾನವೀಯ ಸಂವೇದನೆಯೊಂದಿಗೆ ಕಟ್ಟಿಕೊಡುತ್ತದೆ.

 ವಿಮರ್ಶೆಯ ಆಚೆಗಿನ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು

ತನ್ನ ತೀಕ್ಷ್ಣ ವಿಶ್ಲೇಷಣೆಯ ಮೂಲಕವೇ ಈ ಕೃತಿಯು, ಓದುಗನನ್ನು ಕೆಲವು ಮಹತ್ವದ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಮುಖಾಮುಖಿಯಾಗಿಸುತ್ತದೆ. ಅಂತಹವುಗಳಲ್ಲಿ ಮೂರನ್ನು ಗುರುತಿಸ ಬಹುದಾಗಿದೆ. ಮೊದಲನೆಯದಾಗಿ, ಸಮಸ್ಯೆಗಳ ಗುರುತಿಸುವಿಕೆ ಮತ್ತು ವಿಮರ್ಶೆಯಲ್ಲಿ ಶ್ರೇಷ್ಠವಾಗಿರುವ ಕೃತಿಯು, ಪರಿಹಾರಗಳ ಕುರಿತ ಚರ್ಚೆಯಲ್ಲಿ ತುಸು ಮೌನವಹಿಸುತ್ತದೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ‘ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಆದಿವಾಸಿ ನೀತಿ’ಯನ್ನು ವಿಮರ್ಶಿಸುವಾಗ, ಪರ್ಯಾಯ ನೀತಿಯ ಸ್ಪಷ್ಟ ರೂಪರೇಷೆಯನ್ನು ಅದು ಮುಂದಿಡುವುದಿಲ್ಲ. ಎರಡನೆಯದಾಗಿ, ‘ಒಳಗಿನವರಾಗುವ’ ಕುರಿತ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಚರ್ಚೆಯು, ಸಂಶೋಧಕನು ಎಷ್ಟೇ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡರೂ ಸಂಪೂರ್ಣ ‘ಒಳಗಿನವ’ ಆಗಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಎಂಬ ಜ್ಞಾನಮೀಮಾಂಸೆಯ ಬಿಕ್ಕಟ್ಟನ್ನು ಜೀವಂತವಾಗಿಡುತ್ತದೆ. ಅಂತಿಮವಾಗಿ, ಶೋಷಿತ ಸಮುದಾಯಗಳನ್ನು ಒಂದು ವಿಶಾಲ ಚೌಕಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ನೋಡುವಾಗ, ಅವುಗಳೊಳಗಿನ ಆಂತರಿಕ ವೈರುಧ್ಯಗಳು ಮತ್ತು ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಸೂಕ್ಷ್ಮತೆಗಳ ಕುರಿತ ಇನ್ನಷ್ಟು ಆಳವಾದ ಚರ್ಚೆಗೆ ಅವಕಾಶವಿತ್ತು ಎನಿಸುತ್ತದೆ.

ಇದೊಂದು ದೃಷ್ಟಿಕೋನದ ಪುಸ್ತಕ

ಈ ಸಣ್ಣಪುಟ್ಟ ಮಿತಿಗಳನ್ನು ಮೀರಿಯೂ, ‘ಚಹರೆಗಳೆಂದರೆ, ಗಾಯಗಳೂ ಹೌದು’ ಎನ್ನುವುದು ಕೇವಲ ಪುಸ್ತಕದ ಶೀರ್ಷಿಕೆಯಲ್ಲ, ಅದೊಂದು ದೃಷ್ಟಿಕೋನ. ಹೊರನೋಟಕ್ಕೆ ಆಕರ್ಷಕವಾಗಿ ಕಾಣುವ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಚಹರೆಗಳ ಹಿಂದೆ, ಶತಮಾನಗಳ ಶೋಷಣೆಯ ಆಳವಾದ, ಆರದ ಗಾಯಗಳಿವೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಈ ಕೃತಿ ನಿರಂತರವಾಗಿ ಎಚ್ಚರಿಸುತ್ತದೆ. ಎ. ಎಸ್. ಪ್ರಭಾಕರ್ ಅವರು ತಮ್ಮ ಸಂಶೋಧನೆ, ಅನುಭವ ಮತ್ತು ಮಾನವೀಯ ಕಳಕಳಿಯನ್ನು ಸಮೀಕರಿಸಿ, ಒಂದು ಸಮುದಾಯದ ಗಾಯಗಳನ್ನು ಜಗತ್ತಿನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಟ್ಟಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಹೀಗಾಗಿಯೇ ಈ ಕೃತಿ ಕೇವಲ ಸಮಾಜ ವಿಜ್ಞಾನದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಮತ್ತು ಹೋರಾಟಗಾರರಿಗೆ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ನಮ್ಮ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಮಾದರಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಆತ್ಮವಿಮರ್ಶೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬಯಸುವ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಪ್ರಜ್ಞಾವಂತ ನಾಗರಿಕನಿಗೂ ಕಡ್ಡಾಯವಾದ ಓದಾಗಿದೆ.‌

ಡಾ. ರವಿ ಎಂ. ಸಿದ್ಲಿಪುರ

_{ಇವರು ಶಿವಮೊಗ್ಗೆಯವರು. ಕುವೆಂಪು ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯದಿಂದ ಎಂ.ಎ., ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮದಲ್ಲಿ ಡಿಪ್ಲೊಮೋ ಮತ್ತು ‘ಕನ್ನಡ ಮಹಾಭಾರತ ಕಾವ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಭುತ್ವ, ಯುದ್ಧ ಮತ್ತು ಜನತೆ’ ಎಂಬ ಸಂಶೋಧನೆಗೆ ಪಿಎಚ್.ಡಿ. ಪದವಿಯನ್ನು ಪಡೆದಿದ್ದಾರೆ. ಇವರ ಲೇಖನಗಳು ವಿವಿಧ ಮಾಸ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಗಿವೆ. ‘ಪರ್ಯಾಯ’, ‘ವಿಮರ್ಶೆ ಓದು’ ಮತ್ತು ‘ಶಾಸನ ಓದು’ ಎಂಬ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ರಚಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಪ್ರಸ್ತುತ ಸಹಾಯಕ ಪ್ರಾಧ್ಯಾಪಕರಾಗಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.}