ಬೆರಳ ತುದಿಯ ಜಗತ್ತು, ಬೆಲೆಯಿಲ್ಲದ ಬದುಕು

ಕನೆಕ್ಟೆಡ್ ಜಗತ್ತು, ಡಿಸ್ಕನೆಕ್ಟೆಡ್ ಬದುಕು

ನಮ್ಮ ಇಂದಿನ ಪಾಠಗಳೇ ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳ ನಾಳೆಯ ಜಾತಕವನ್ನು ನಿರ್ಧರಿಸುತ್ತವೆ. ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಯಂತ್ರಗಳನ್ನಾಗಿ ರೂಪಿಸುವ ಬದಲು, ಮಾನವೀಯ ಮೌಲ್ಯಗಳಿಂದ ಕೂಡಿದ ಉತ್ತಮ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳನ್ನಾಗಿ ರೂಪಿಸುವುದೇ ನಿಜವಾದ ಪಾಲನೆ. ನಮ್ಮ ಬದುಕಿನ ಜಾತಕದಲ್ಲಿ ನಾವು ಯಾವ ಸಾಲುಗಳನ್ನು ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದೇವೆಂದು ಒಮ್ಮೆ ಆತ್ಮವಿಮರ್ಶೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳೋಣ – ಡಾ ರವಿ ಎಂ ಸಿದ್ಲಿಪುರ.

ಬದುಕಿನ ಎರಡು ಅಮೂಲ್ಯ ದೃಶ್ಯಗಳಾದ ತೊಟ್ಟಿಲ ನಗು ಮತ್ತು ವೃದ್ಧಾಪ್ಯದ ನೆಮ್ಮದಿಯನ್ನು ಬೆಸೆಯುವ ಸೇತುವೆಯನ್ನೇ ಇಂದು ನಾವು ಮುರಿಯುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಹೆಗಲು ಕೊಡಬೇಕಿದ್ದ ಮಗನೇ ಪೋಷಕರ ಸಾವಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗುವುದು, ಸ್ನೇಹಿತರೇ ಗೆಳೆಯರ ಪ್ರಾಣ ತೆಗೆಯುವುದು, ಅಂಕಗಳಿಗಾಗಿ ತಂದೆಯೇ ಮಗಳನ್ನು ಕೊಲ್ಲುವುದು, ಮತ್ತು ಎಳೆಯ ಮಕ್ಕಳೇ ಹೃದಯ ಸ್ತಂಭನದಿಂದ ಸಾಯುವುದು—ಈ ಎಲ್ಲಾ ದುರಂತಗಳನ್ನು ಬೆಸೆದಿರುವುದು ಒಂದೇ ವಿಷದ ದಾರ ಮೌಲ್ಯರಹಿತ ಸ್ವಾರ್ಥ ಮತ್ತು ಯಾಂತ್ರಿಕ ಜೀವನಶೈಲಿ.

ನಾವು ವಿಚಿತ್ರ ಕಾಲದಲ್ಲಿದ್ದೇವೆ. ಫೇಸ್‌ಬುಕ್‌ನಲ್ಲಿ ಸಾವಿರಾರು ಸ್ನೇಹಿತರಿದ್ದರೂ, ಸಂಕಟಕ್ಕೆ ಹೆಗಲು ಕೊಡಲು ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ. ಈ ‘ಕನೆಕ್ಟೆಡ್’ ಆದರೂ ‘ಡಿಸ್ಕನೆಕ್ಟೆಡ್’ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ, ಏನನ್ನೋ ಗಳಿಸುವ ಧಾವಂತದಲ್ಲಿ ಬದುಕಿನ ಮೂಲ ಸತ್ವವನ್ನೇ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೇವೆಯೇ ಎಂಬ ಆತಂಕ ನಮ್ಮನ್ನು ಕಾಡುತ್ತಿದೆ.

ಈ ದುರಂತಗಳ ಬೇರು ನಮ್ಮ ಬದಲಾದ ಜೀವನಶೈಲಿ ಮತ್ತು ಸವಕಲು ಮೌಲ್ಯಗಳಲ್ಲಿದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಉತ್ತರವನ್ನು ಬೆರಳ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಜಾರುವ ರೀಲ್ಸ್‌ಗಳಲ್ಲಿ ಹುಡುಕುವ ಬದಲು, ನಮ್ಮ ಸಾಹಿತ್ಯದ ಪುಟಗಳನ್ನು ತಿರುವಿ ಹಾಕಬೇಕಿದೆ. ಜಿ.ಎಸ್. ಶಿವರುದ್ರಪ್ಪನವರ ನಗರದ ಕ್ರೂರ ವಾಸ್ತವ ‘ಮುಂಬೈ ಜಾತಕ’ ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ಹಿರಿಯರ ಜೀವನಪ್ರೀತಿಯ ‘ಜನಪದ ತ್ರಿಪದಿಗಳು’ ಇಂದಿನ ಹಳ್ಳಿಗಳು ಹಿಂದಿನಂತಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಸತ್ಯವನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡೇ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ಬದುಕಿನ ಎರಡು ತದ್ವಿರುದ್ಧ ಮುಖಗಳನ್ನು ನಮಗೆ ತೋರಿಸುತ್ತವೆ.

ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ‘ಬಾಲ್ಯ’ವನ್ನು ನೋಡುವ ದೃಷ್ಟಿ ಅಜಗಜಾಂತರ. ‘ಮುಂಬೈ ಜಾತಕ’ವು ಇಂದಿನ ‘ಡಿಜಿಟಲ್ ಯುಗದ ಜಾತಕ’ವಾಗಿ, ನಮ್ಮ ಯಾಂತ್ರಿಕ ಬದುಕು ಮತ್ತು ಸಂಬಂಧಗಳ ಬಿಕ್ಕಟ್ಟನ್ನು ದಶಕಗಳ ಹಿಂದೆಯೇ ಹಿಡಿದಿಟ್ಟಿತ್ತು. ಅದು ಬಾಲ್ಯವು ‘ಹೇಗಿದೆ’ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಲೇ, ಅದು ‘ಹೇಗಿರಬೇಕು’ ಎಂಬ ಮೌನ ಆಕ್ರಂದನವನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುತ್ತದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಪ್ರತಿಯಾಗಿ, ಜನಪದ ತ್ರಿಪದಿಗಳು, ಮಕ್ಕಳ ಬಾಲ್ಯವು ಭೌತಿಕ ಸೌಲಭ್ಯಗಳಿಂದಲ್ಲ, ಬದಲಿಗೆ ಪ್ರೀತಿ, ಭಾವನಾತ್ಮಕ ಭದ್ರತೆ ಮತ್ತು ನೈತಿಕ ಮೌಲ್ಯಗಳಿಂದ ಸಮೃದ್ಧವಾಗಿರಬೇಕು ಎಂದು ಸಾರುತ್ತವೆ.

ಹೀಗೆ ಬಾಲ್ಯದಿಂದ ಹಿಡಿದು ವಿದ್ಯೆ, ಸಂಬಂಧಗಳು ಮತ್ತು ಬದುಕನ್ನು ನೋಡುವ ದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲೇ ಇರುವ ವ್ಯತ್ಯಾಸಗಳನ್ನು ಈ ಕಾವ್ಯಗಳು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ತೋರಿಸುತ್ತವೆ. ಇವುಗಳ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ನಾವು ಆತ್ಮಾವಲೋಕನ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ ತುರ್ತು ಹಿಂದೆಂದಿಗಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚಾಗಿದೆ.

ನಮ್ಮದೇ ಜಾತಕ: ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಿಂದ ವೃದ್ಧಾಶ್ರಮಕ್ಕೆ

‘ಡೇ ಕೇರ್‌’ಗಳು ಮತ್ತು ವೃದ್ಧಾಶ್ರಮಗಳು ಕೇವಲ ಕಟ್ಟಡಗಳಲ್ಲ, ಅವು ಆಧುನಿಕ ಜೀವನಶೈಲಿ, ಆರ್ಥಿಕ ಒತ್ತಡಗಳು ಮತ್ತು ಬದಲಾಗುತ್ತಿರುವ ಕೌಟುಂಬಿಕ ಮೌಲ್ಯಗಳ ಪ್ರತೀಕ. ‘ಮುಂಬೈ ಜಾತಕ’ವು ಡೇ ಕೇರ್ ಮತ್ತು ವೃದ್ಧಾಶ್ರಮಗಳನ್ನು ನೇರವಾಗಿ ಉಲ್ಲೇಖಿಸದಿದ್ದರೂ, ಈ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗಳು ಹುಟ್ಟಲು ಕಾರಣವಾದ ನಿರ್ಭಾವುಕ, ಯಾಂತ್ರಿಕ ಮತ್ತು ಸಾಂಸ್ಥಿಕ ಜೀವನಶೈಲಿಯ ಭೂಮಿಕೆಯನ್ನು ನಿಖರವಾಗಿ ಕಟ್ಟಿಕೊಡುತ್ತದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ತದ್ವಿರುದ್ಧವಾಗಿ, ಜನಪದ ತ್ರಿಪದಿಗಳು ಚಿತ್ರಿಸುವ ಸಂಬಂಧ, ಸಮುದಾಯ ಮತ್ತು ನೈತಿಕತೆಯ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಈ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಗಳು ಅಮಾನವೀಯವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತವೆ.

ಕವಿತೆಯ ಮಗು ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿ, ಬಸ್ಸು-ಟ್ರಾಮುಗಳಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದು, ತಾಯಿಯ ಎದೆಹಾಲಿನ ಬದಲು ಬಾಟಲಿ ಹಾಲು ಕುಡಿಯುತ್ತದೆ. ಇದು ತಾಯಿ-ಮಗುವಿನ ಸಹಜ ಬಂಧದಲ್ಲಿನ ಮೊದಲ ಅಂತರದ ಸಂಕೇತ. ಇಂದು ಮಗು ತಾಯಿಯ ಮುಖದ ಬದಲು ಮೊಬೈಲ್ ಸ್ಕ್ರೀನ್ ನೋಡುತ್ತಾ, ಪ್ರೀತಿಯ ಸ್ಪರ್ಶದ ಬದಲು ಯಾಂತ್ರಿಕ ಆರೈಕೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿದೆ. ಮಗುವಿಗೆ ತಾಯಿಯ ಎದೆಹಾಲಿನ ಪೋಷಣೆ, ಆಕೆಯ ಸ್ಪರ್ಶದ ಮಮತೆ ಮತ್ತು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ತಯಾರಿಸಿದ ಸಹಜ ಆಹಾರ ಸಿಗಬೇಕೆನ್ನುವ ಕವಿಯ ತಾಯಿಧ್ವನಿ ಇದು.

ಕವಿತೆಯಲ್ಲಿ ತಾಯಿ, “ಸಾವಿರ ಗಾಲಿ ಉರುಳುವ ರಸ್ತೆಯಂಚಿನಲ್ಲೇ ಕೈ ಹಿಡಿದು ನಡೆಸಿದವಳು”. ಅವಳ ಪ್ರೀತಿಗೆ ಸಮಯ, ಸಾವಧಾನವಿಲ್ಲ. ತಂದೆಯಾದರೋ, “ಬೆಳಗಿನಿಂದ ಸಂಜೆಯ ತನಕ ಕಣ್ಮರೆಯಾಗಿ… ಕುಳಿತು ಕೆಮ್ಮುವ ಪ್ರಾಣಿ”. ಅವನು ಭೌತಿಕವಾಗಿ ಹತ್ತಿರವಿದ್ದರೂ ಭಾವನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ದೂರ (Emotionally Absent). ಹೀಗೆ ದೂರ ಉಳಿಯುವ ‘ಡಿಜಿಟಲ್ ಅಬ್ಸೆಂಟೀ’ ಪೋಷಕರ ಸಂಖ್ಯೆ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿದೆ. ಇಂತಹ ಭಾವಶೂನ್ಯ ವಾತಾವರಣದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದ ಮಗುವಿಗೆ, ವೃದ್ಧ ತಂದೆ-ತಾಯಿ ‘ಹೊರೆ’ಯಾಗಿ ಕಾಣುವುದರಲ್ಲಿ ಅಚ್ಚರಿಯಿಲ್ಲ.

ಈ ಯಾಂತ್ರಿಕತೆಗೆ ಜನಪದ ಪ್ರಜ್ಞೆಯು ತೀಕ್ಷ್ಣ ಉತ್ತರ ನೀಡುತ್ತದೆ. “ಹಡೆದೌವ್ನ ಬಾಯೆಂಜಲುಂಡು ಬೆಳೆದೇನ” ಎಂಬ ತ್ರಿಪದಿಯು ತಾಯಿ-ಮಗುವಿನ ಪವಿತ್ರ, ಅವಿಭಾಜ್ಯ ಬಂಧವನ್ನು ಸಾರುತ್ತದೆ. ಈ ಆತ್ಮೀಯತೆಯನ್ನು ಹಣ ಕೊಟ್ಟು ಪಡೆಯಲಾಗದು. ಹಾಗೆಯೇ, “ನನ ತಮ್ಮ ನೀ ಮೇಲ ನನ್ನ ಬಳಗಕ” ಎಂಬ ಸಾಲು, ಮಗುವಿನ ಪಾಲನೆ ಕೇವಲ ತಂದೆ-ತಾಯಿಯದ್ದಲ್ಲ, ಅದು ಇಡೀ ‘ಬಳಗ’ದ(ಸಮುದಾಯದ) ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತದೆ. ಇಂತಹ ಸಾಮೂಹಿಕ ಪ್ರೀತಿಯಿರುವಾಗ, ಡೇ ಕೇರ್‌ಗಳಿಗೆ ಜಾಗವೆಲ್ಲಿದೆ? ಬದುಕನ್ನು ಸುಲಭವಾಗಿಸಲು ನಾವು ಕಂಡುಕೊಂಡಿರುವ ಡೇ ಕೇರ್ ಮತ್ತು ವೃದ್ಧಾಶ್ರಮದಂತಹ ‘ಪರಿಹಾರ’ಗಳೇ ನಮ್ಮ ಬದುಕಿನ ಮೂಲವಾದ ಪ್ರೀತಿ, ಸಂಬಂಧ ಮತ್ತು ಮಾನವೀಯತೆಯನ್ನೇ ಬಲಿತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿವೆಯೇ ಎಂಬ ಕಠೋರ ಪ್ರಶ್ನೆಯನ್ನು ಈ ಎರಡೂ ಕಾವ್ಯರೂಪಗಳು ನಮ್ಮ ಮುಂದಿಡುತ್ತವೆ.

ಹೊರೆ’ಯಾದ ಸಂಬಂಧಗಳ ಜಾತಕ : ಅನಾಥವಾದ ಮೌಲ್ಯಗಳು

‘ಮುಂಬೈ ಜಾತಕ’ವು ಬಾಟಲಿ ಹಾಲು ಕುಡಿದು, ಭಾವಶೂನ್ಯ ತಂದೆಯನ್ನು ನೋಡಿ ಬೆಳೆದ ಮಗು, ಮುಂದೆ ತನ್ನದೇ ಮಗುವನ್ನು ‘ಡೇ ಕೇರ್’ಗೆ ಮತ್ತು ತಾಯಿ-ತಂದೆಯನ್ನು ‘ವೃದ್ಧಾಶ್ರಮ’ಕ್ಕೆ ಸೇರಿಸುವ ದುರಂತ ಚಕ್ರವನ್ನು ಅನಾವರಣಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ. ಇದು ಕೇವಲ ಒಂದು ಘಟನೆಯಲ್ಲ, ಬದಲಿಗೆ ತಲೆಮಾರುಗಳ ನಡುವೆ ಭಾವನಾತ್ಮಕ ಸರಪಳಿಯೇ ತುಂಡಾಗಿರುವುದರ ಸಂಕೇತ. ‘ಡೇ ಕೇರ್’ ಅಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದ ಮಕ್ಕಳು ಇನ್ನೇನು ಮಾಡಿಯಾರು? ವೃದ್ಧಾಶ್ರಮಕ್ಕೆ ಸೇರಿಸುವ ಮನಸ್ಥಿತಿ ಅಥವಾ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ಹೇಗೆ ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗುತ್ತದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಈ ಕವಿತೆ ಮನೋವೈಜ್ಞಾನಿಕವಾಗಿ ವಿವರಿಸುತ್ತದೆ.

ಕವಿತೆಯು ವೃದ್ಧಾಶ್ರಮದಂತಹ ಪದ್ಧತಿಗಳನ್ನು ನೇರವಾಗಿ ಖಂಡಿಸುವುದಿಲ್ಲ, ಬದಲಾಗಿ ಅವು ಹುಟ್ಟಲು ಕಾರಣವಾದ ನಿರ್ಭಾವುಕ, ಒತ್ತಡಪೂರಿತ ಜೀವನಶೈಲಿಯನ್ನು ನಮ್ಮ ಮುಂದಿಡುತ್ತದೆ. “ಸಾಯಂಕಾಲ ಸೋತು ಸುಸ್ತಾಗಿ… ಹತ್ತು ಮಣ ಆಯಾಸವನು ಹೊತ್ತು” ಬದುಕುವ, “ಬಾಡಿಗೆ ಮನೆಯ ನೆರಳಿನ ಕೆಳಗೆ” ಇರುವವನಿಗೆ, ವೃದ್ಧ ಪೋಷಕರ ಆರೈಕೆ ಅಸಾಧ್ಯವಾದ ಹೊರೆಯಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲಿ ಸ್ಥಳದ ಅಭಾವಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ, ಇತರರಿಗೆ ಜಾಗ ಕೊಡುವ ಮಾನಸಿಕ ವಿಶಾಲತೆಯ ಅಭಾವ ಎದ್ದು ಕಾಣುತ್ತದೆ.

ಇದಕ್ಕೆ ತದ್ವಿರುದ್ಧವಾಗಿ, ಜನಪದ ಪ್ರಜ್ಞೆಯು “ತಾಯವ್ನ ಬೈಬ್ಯಾಡ ತಿಳಿಗೇಡಿ ನನತಮ್ಮ” ಎಂದು ತಿಳಿಹೇಳುತ್ತದೆ. ಹೆತ್ತ ತಾಯಿಯನ್ನು ಬೈಯುವುದೇ ಮಹಾಪಾಪ ಎನ್ನುವ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ, ಅವರನ್ನು ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಹಾಕುವುದು ಘೋರ ಅಪರಾಧ. ತ್ರಿಪದಿಗಳು ಪೋಷಕರನ್ನು ಗೌರವಿಸುವುದು ಮಗುವಿನ ಮೂಲಭೂತ ಕರ್ತವ್ಯವೆಂದು ಸಾರುತ್ತವೆ; ವೃದ್ಧಾಪ್ಯದಲ್ಲಿ ಅವರನ್ನು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವುದೇ ಮಗ ಅಥವಾ ಮಗಳ ನಿಜವಾದ ಲಕ್ಷಣ ಎನ್ನುತ್ತವೆ. ಈ ಎರಡೂ ಚಿತ್ರಣಗಳು ಆಧುನಿಕ ಸಮಾಜದ ದೊಡ್ಡ ದುರಂತವನ್ನು ನಮ್ಮ ಮುಂದಿಡುತ್ತವೆ. ಬದುಕನ್ನು ಸುಲಭವಾಗಿಸಲು ನಾವು ಕಂಡುಕೊಂಡಿರುವ ‘ಪರಿಹಾರ’ಗಳಾದ ಡೇ ಕೇರ್ ಮತ್ತು ವೃದ್ಧಾಶ್ರಮಗಳೇ ನಮ್ಮ ಬದುಕಿನ ಮೂಲವಾದ ಪ್ರೀತಿ, ಸಂಬಂಧ ಮತ್ತು ಮಾನವೀಯತೆಯನ್ನೇ ಬಲಿ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿವೆಯೇ ಎಂಬ ಕಠೋರ ಪ್ರಶ್ನೆಯನ್ನು ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತವೆ.

ಕಲಿಕೆಯ ಜಾತಕ: ಅಂಕಗಳಿಂದ ಮೌಲ್ಯದೆಡೆಗೆ

‘ಮುಂಬೈ ಜಾತಕ’ದ “ಶಾಲೆ ಕಾಲೇಜುಗಳು ಕಲಿಸಿದ್ದು; ದಾರಿ ಬದಿ ನೂರಾರು ಜಾಹೀರಾತುಗಳು ತಲೆಗೆ ತುರುಕಿದ್ದು” ಎಂಬ ಸಾಲುಗಳು ಇಂದಿನ ಶಿಕ್ಷಣ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಮೇಲೆ ಮಾಡಿದ ತೀಕ್ಷ್ಣ ವಿಮರ್ಶೆಯಾಗಿದೆ. ಈ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯು ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸುವ, ಅನ್ವೇಷಿಸುವ ಸಕ್ರಿಯ ಕಲಿಯುವವರನ್ನಾಗಿ ರೂಪಿಸುವ ಬದಲು, ಮಾಹಿತಿಯನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸುವ ನಿಷ್ಕ್ರಿಯ ಪಾತ್ರೆಗಳನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತಿದೆ. ಅಂಕ, ರ್ಯಾಂಕ್ ಮತ್ತು ಉದ್ಯೋಗವನ್ನೇ ಗುರಿಯಾಗಿಸಿಕೊಂಡು, ಮೌಲ್ಯ ಶಿಕ್ಷಣ ಮತ್ತು ಜೀವನ ಕೌಶಲ್ಯಗಳನ್ನು ಹಿನ್ನೆಲೆಗೆ ಸರಿಸಲಾಗಿದೆ. ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಅಂಕಗಳಿಗಾಗಿ ದರ್ಪದಿಂದ ಪ್ರಶ್ನಿಸುವ, ಚೌಕಾಸಿ ಮಾಡುವ ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ತಲುಪಿರುವುದು ಇದರ ದುರಂತಮಯ ಫಲಿತಾಂಶ.

ಹಳೆಯ ‘ರೇಡಿಯೋ ಸಿಲೋನ್’ ಜಾಹೀರಾತುಗಳ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಇಂದು ಯೂಟ್ಯೂಬ್, ಇನ್‌ಸ್ಟಾಗ್ರಾಂ ಇನ್ಫ್ಲುಯೆನ್ಸರ್‌ಗಳು ಮತ್ತು ಬೈಜೂಸ್‌ನಂತಹ ಎಡ್‍-ಟೆಕ್ ಆ್ಯಪ್‌ಗಳು ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳ ತಲೆಗೆ ಜ್ಞಾನದ ಜೊತೆಗೆ ವ್ಯಾಪಾರಿ ಮನಸ್ಥಿತಿಯನ್ನೂ ತುರುಕುತ್ತಿವೆ. ಇದು ಕೇವಲ ಮಾಹಿತಿಯಲ್ಲ, ಬದಲಾಗಿ ‘ಗ್ರಾಹಕ ಸಂಸ್ಕೃತಿ’ಯ(Consumer Culture) ಪಾಠ. ಯಾವ ಸೋಪು, ಯಾವ ಬಟ್ಟೆ ಖರೀದಿಸಬೇಕೆಂಬುದೇ ಇಂದಿನ ವಿದ್ಯೆಯಾಗಿದೆ. ಈ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ, “ನೀನಾಗಿ ಕಲಿತಿದ್ದು ಬಲು ಕಡಿಮೆ” ಎಂಬ ಸಾಲು ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರಮುಖವಾಗುತ್ತದೆ. ಸ್ವಂತ ಅನುಭವ, ಕುತೂಹಲ ಮತ್ತು ವಿಮರ್ಶಾತ್ಮಕ ಚಿಂತನೆಯಿಂದ ಕಲಿಯುವ ನಿಜವಾದ ಜ್ಞಾನಕ್ಕೆ ಇಲ್ಲಿ ಅವಕಾಶವೇ ಇಲ್ಲ. ಇಂದಿನ ಗೂಗಲ್ ಯುಗದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಮಾಹಿತಿ ಸಂಗ್ರಹಕಾರರಾಗಿದ್ದಾರೆಯೇ ಹೊರತು, ಜ್ಞಾನ ಮತ್ತು ವಿವೇಕವನ್ನು ಗಳಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ.

ಇದಕ್ಕೆ ಪರಿಹಾರ ನಮ್ಮ ಜನಪದ ತ್ರಿಪದಿಗಳಲ್ಲಿ ಅಡಗಿದೆ. ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿರುವ ಅಪರಾಧ ಮತ್ತು ಅಸಹಿಷ್ಣುತೆಗೆ ಮೌಲ್ಯಾಧಾರಿತ ಶಿಕ್ಷಣದ ಕೊರತೆಯೇ ಕಾರಣ. ತ್ರಿಪದಿಗಳು ಸಾರುವ “ಉತ್ತಮರ ಗೆಳೆತನ” ಮತ್ತು “ಜನರೊಂದಿಗೆ ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳುವ ಗುಣ”ಗಳೇ ಇಂದಿನ ಜಗತ್ತು ಅತಿ ಹೆಚ್ಚು ಬೆಲೆಕೊಡುವ ‘Emotional Intelligence’ ಮತ್ತು ‘Interpersonal Skills’ ಗಳಾಗಿವೆ.

ಜಿ.ಎಸ್.ಎಸ್. ಬರೆದದ್ದು ಕೇವಲ ಮುಂಬೈನ ಜಾತಕವನ್ನಲ್ಲ, ಬದಲಿಗೆ ಆಧುನಿಕತೆಯ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ನಾವು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡ ಬದುಕಿನ ವಿಮರ್ಶೆಯನ್ನು. ಈ ಜಾತಕದ ಫಲಶೃತಿ ಸ್ಪಷ್ಟ: ಯಾಂತ್ರಿಕತೆ, ಏಕಾಂಗಿತನ ಮತ್ತು ಅತೃಪ್ತಿ. ಆದರೆ ಈ ಜಾತಕವನ್ನು ಬದಲಿಸುವ ಶಕ್ತಿ ನಮ್ಮಲ್ಲಿದೆ. ಸಂಬಂಧಗಳಿಗೆ ಸಮಯ ನೀಡಿ, ಅಂಕಗಳಾಚೆಗಿನ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸಿ ಮತ್ತು ಅಲ್ಗಾರಿದಂಗಳ ಕೈಗೊಂಬೆಯಾಗದೆ ನಮ್ಮ ಆಯ್ಕೆಗಳನ್ನು ನಾವೇ ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ, ಈ ಎಚ್ಚರಿಕೆಯ ಗಂಟೆಯನ್ನು ಕೇಳಿ ನಮ್ಮದೇ ಆದ ಹೊಸ ಭವಿಷ್ಯವನ್ನು ನಾವೇ ಬರೆಯಬೇಕಿದೆ.

ಗೆಳೆತನದ ಜಾತಕ: ಕಾಂಟ್ಯಾಕ್ಟ್ ಲಿಸ್ಟ್ ಅಲ್ಲ, ಬದುಕಿನ ಬಂಡವಾಳ

ಗೆಳೆತನವು ಎಲ್ಲ ಬಂಧಗಳಿಗಿಂತ ಮಿಗಿಲು ಎಂದು ನಾವು ಭಾವಿಸುತ್ತೇವೆ. ಆದರೆ ‘ಮುಂಬೈ ಜಾತಕ’ ಚಿತ್ರಿಸುವ ನಗರದ ಮಂತ್ರವೇ ಬೇರೆ: ‘ಕ್ಯೂ ನಿಲ್ಲು, ಓಡು, ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ತಳ್ಳಿ ಮುನ್ನುಗ್ಗು’. ಜಾಗತೀಕರಣದ ನಂತರ ಇದು ಕೇವಲ ಮುಂಬೈನ ಮಂತ್ರವಾಗಿ ಉಳಿದಿಲ್ಲ, ಬದಲಿಗೆ ಇಂದಿನ ಆಧುನಿಕೋತ್ತರ ಜಗತ್ತಿನ ಪ್ರತಿ ನಗರದ ಉಳಿವಿಗಾಗಿ ಪಠಿಸಬೇಕಾದ ಸೂತ್ರವಾಗಿದೆ. ಈ ಪರಿಸರವು ಸಹಕಾರ ಮತ್ತು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವಿಕೆಯ ಬದಲು ಸ್ವಾರ್ಥ, ಆಕ್ರಮಣಶೀಲತೆ ಮತ್ತು ಸ್ಪರ್ಧೆಯನ್ನೇ ಬದುಕಿನ ನೀತಿಯಾಗಿ ಕಲಿಸುತ್ತಿದೆ. ಇಂದು ಈ ಸ್ಪರ್ಧೆ ಇನ್ನಷ್ಟು ತೀವ್ರಗೊಂಡು, ಉದ್ಯೋಗದಿಂದ ಹಿಡಿದು ಸಾಮಾಜಿಕ ಜಾಲತಾಣಗಳ ‘ಲೈಕ್’ಗಳವರೆಗೂ ವ್ಯಾಪಿಸಿದೆ. ಇಲ್ಲಿನ ಗೆಳೆತನವೂ ಒಂದು ‘ನೆಟ್ವರ್ಕಿಂಗ್’ ತಂತ್ರ, ಲಾಭ-ನಷ್ಟದ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರದ ಮೇಲೆ ನಿಂತಿರುವ ಲಿಂಕ್ಡ್‌ಇನ್ ಕನೆಕ್ಷನ್.

ಇದಕ್ಕೆ ತದ್ವಿರುದ್ಧವಾಗಿ, ಜನಪದ ತ್ರಿಪದಿಗಳು ಚಿತ್ರಿಸುವ ಗೆಳೆತನದ ಜಗತ್ತೇ ಬೇರೆ. ಅದು “ಉತ್ತಮರ ಗೆಳೆತನ ಪುತ್ಥಳಿ ಬಂಗಾರ” ಎನ್ನುತ್ತದೆ; ಇಲ್ಲಿ ಗೆಳೆತನವೆಂದರೆ ಕಾಂಟ್ಯಾಕ್ಟ್ ಲಿಸ್ಟ್ ಅಲ್ಲ, ಅದು ಗುಣ ಮತ್ತು ನಂಬಿಕೆಯ ಮೇಲೆ ನಿಂತಿರುವ ಬದುಕಿನ ಬಂಡವಾಳ. ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, “ಹೀನರ ಸ್ನೇಹವು ಹಿತ್ತಾಳೆಗಿಂತ ಹೀನ” ಎಂದು ಎಚ್ಚರಿಸುತ್ತದೆ. ಇದು ಕೇವಲ ಮೌಲ್ಯಹೀನತೆಯನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಿಲ್ಲ, ಬದಲಾಗಿ ಅಂತಹ ಸ್ನೇಹವು ವಿನಾಶಕಾರಿ ಎಂಬುದನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತಾ, ಸ್ನೇಹಿತರ ಆಯ್ಕೆಯಲ್ಲಿ ಜಾಗರೂಕರಾಗಿರಲು ಹೇಳುತ್ತದೆ. “ಇದ್ದರ ಇರಬೇಕು ಬುದ್ಧಿವಂತರ ನೆರೆಯ” ಎಂಬ ಸಾಲು, ಜ್ಞಾನವನ್ನು ಅನುಭವಿಗಳ ಒಡನಾಟದಿಂದ ಕಲಿಯಬೇಕೆಂದು ಸಲಹೆ ನೀಡುತ್ತದೆ. ಹೀಗೆ ತ್ರಿಪದಿಗಳು ಕೇವಲ ‘ಏನು’ ಯೋಚಿಸಬೇಕು ಎಂದು ಹೇಳುವುದಿಲ್ಲ, ಬದಲಿಗೆ “ಮಂದಿಮಕ್ಕಳೊಳಗ ಛಂದಾಗೊಂದಿರಬೇಕು” ಎನ್ನುವ ಮೂಲಕ ‘ಹೇಗೆ’ ಬದುಕಬೇಕು ಮತ್ತು ಯೋಚಿಸಬೇಕು ಎಂಬುದನ್ನು ಕಲಿಸುತ್ತವೆ.

ಜೀವನ ಜಾತಕ: ನಗುವ ಪ್ರೊಫೈಲ್ ಪಿಕ್ಚರ್, ಸೋತ ಮನಸ್ಸು

‘ಮುಂಬೈ ಜಾತಕ’ವು ನಮ್ಮ ಇಂದಿನ ಭವಿಷ್ಯವನ್ನು ದಶಕಗಳ ಹಿಂದೆಯೇ ಬರೆದಂತಿದೆ. ಕವಿತೆಯ ಹೃದಯ ಭಾಗವಾದ ‘ಜೀವನ’ವು, ನಗರವಾಸಿಯೊಬ್ಬನ ಯಾಂತ್ರಿಕ ಬದುಕು, ಏಕಾಂಗಿತನ ಮತ್ತು ಸಂಬಂಧಗಳ ಸವೆತವನ್ನು ಒಂದು ಜಾತಕದ ಚೌಕಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಕಟ್ಟಿಕೊಡುತ್ತದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಪ್ರತಿಯಾಗಿ, ಜನಪದ ತ್ರಿಪದಿಗಳು ನಾವು ‘ಅಪ್ಡೇಟ್’ ಆಗುವ ಭರದಲ್ಲಿ ‘ಡಿಲೀಟ್’ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಮಾನವೀಯ ಮೌಲ್ಯಗಳನ್ನು ನೆನಪಿಸುತ್ತವೆ.

ಕವಿ ಜೀವನವನ್ನು “ಈ ಲಕ್ಷ ದಾರಿಗಳ ಚದುರಂಗದಾಟ”ಕ್ಕೆ ಹೋಲಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಈ ಆಟದಲ್ಲಿ ವ್ಯಕ್ತಿಯು ಸ್ವತಂತ್ರ ಆಟಗಾರನಲ್ಲ; ಅವನು ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಕೈಗೊಂಬೆ. ಅಂದು ಸಮಾಜ ಮತ್ತು ಕಾರ್ಪೊರೇಟ್ ಜಗತ್ತು ಅವನನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸಿದರೆ, ಇಂದು ಅದೇ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ‘ಅಲ್ಗಾರಿದಂ’ಗಳು ನಿಂತಿವೆ. ನಮ್ಮ ಆಯ್ಕೆಗಳನ್ನು ಕೃತಕ ಬುದ್ಧಿಮತ್ತೆಯೇ ನಿರ್ಧರಿಸುತ್ತಿರುವ ಈ ಕಾಲದಲ್ಲಿ, ನಮ್ಮ ಜಾತಕ ಬರೆಯುವ ಜ್ಯೋತಿಷಿ ‘ಡೇಟಾ ಸೈಂಟಿಸ್ಟ್’ ಆಗಿದ್ದಾನೆ!

ಈ ಯಾಂತ್ರಿಕ ಬದುಕಿನ ದೈನಂದಿನ ಚಿತ್ರಣ “ಏಳುವುದು, ಬಟ್ಟೆಯಲಿ ಮೈ ತುರುಕಿ ಓಡುವುದು” ಎಂಬ ಸಾಲುಗಳಲ್ಲಿ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಟ್ಟುತ್ತದೆ. ಇಂದಿನ ಕಾರ್ಪೊರೇಟ್ ಜೀತದಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿ, ವರ್ಕ್-ಲೈಫ್ ಬ್ಯಾಲೆನ್ಸ್ ಕಳೆದುಕೊಂಡು, ‘ಬರ್ನ್‌ಔಟ್’ ಮತ್ತು ‘ಆಂಕ್ಸೈಟಿ’ಯಿಂದ ಬಳಲುತ್ತಿರುವವರ ಕಥೆಯಿದು. ದಿನದ ಕೊನೆಗೆ “ರೆಪ್ಪೆಯ ಮೇಲೆ ಹತ್ತು ಮಣ ಆಯಾಸವನು ಹೊತ್ತು” ಬರುವ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಚಿತ್ರಣ, ದೈಹಿಕ ಮತ್ತು ಮಾನಸಿಕ ಜರ್ಜರಿತ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಮನಮುಟ್ಟುವಂತೆ ವಿವರಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ಒತ್ತಡ ಕೌಟುಂಬಿಕ ಜೀವನವನ್ನೂ ಬಲಿ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. “ಕಾದೂ ಕಾದೂ ತೂಕಡಿಸಿ ಮಂಕಾದ ಮಡದಿ” ಮತ್ತು “ತಣ್ಣಗೆ ಕೊರೆವ ಕೂಳುಂಡು” ಮಲಗುವ ದೃಶ್ಯಗಳು, ಸಂಬಂಧಗಳಲ್ಲಿನ ಭಾವನಾತ್ಮಕ ಶೀತಲತೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುತ್ತವೆ. ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಬೆಸೆಯಬೇಕಾದ ಸಂಸಾರವು ಟಿವಿ, ಮೊಬೈಲ್ ಸ್ಕ್ರೀನ್‌ಗಳ ನಡುವೆ ಮಾತುಗಳಿಲ್ಲದ ನೀರಸ ಕರ್ತವ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ.

ಕವಿತೆಯ ಅತ್ಯಂತ ಕ್ರೂರ ವಾಸ್ತವ ಅಡಗಿರುವುದು ಅಂತಿಮ ಸಾಲುಗಳಲ್ಲಿ. ವ್ಯಕ್ತಿಯು “ಸಾವಿರ ಗಾಲಿಯುಜ್ಜುವ ಕನಸು ಬಂಡಿಯ ಕೆಳಗೆ ಹಾಸುಗಂಬಿಯ ಹಾಗೆ ತತ್ತರಿಸುತ್ತ ಮಲಗುವುದು” ಎಂಬ ರೂಪಕ, ನಗರ ಜೀವನವು ಅವನನ್ನು ಹೇಗೆ ನಿರ್ಜೀವ ವಸ್ತುವಾಗಿಸಿದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಸಂಕೇತಿಸುತ್ತದೆ. ಹಗಲಿನ ವಾಸ್ತವದ ಬಂಡಿ, ರಾತ್ರಿ ಕನಸಿನ ಬಂಡಿಯಾಗಿ ಕಾಡುವುದರಿಂದ ಅವನಿಗೆ ನಿದ್ದೆಯಲ್ಲೂ ಶಾಂತಿಯಿಲ್ಲ. ‘ಮುಂಬೈ ಜಾತಕ’ದ ಈ ಓಟವು ಇಂದಿನ  FOMO (Fear of Missing Out) ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಪ್ರತಿಬಿಂಬವಾದರೆ, ಜನಪದ ತ್ರಿಪದಿಗಳ “ಹುಟ್ಟುವಾಗ ತರಲಿಲ್ಲ ಹೋಗುವಾಗೊಯ್ಯಲಾರೆ” ಎಂಬ ತಾತ್ವಿಕತೆ JOMO (Joy of Missing Out) ತತ್ವಕ್ಕೆ ಹತ್ತಿರವಾಗಿದೆ; ಅನಗತ್ಯ ಜಂಜಡಗಳಿಂದ ದೂರವಿದ್ದು, ಇರುವ ಕ್ಷಣವನ್ನು ಸಾರ್ಥಕವಾಗಿ ಬದುಕುವ ನೆಮ್ಮದಿಯಿದು. ಹಾಗಾಗಿ, ನಾವು ಈ ಪ್ರಶ್ನೆಯನ್ನು ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಿದೆ- ನಮ್ಮ ಪ್ರೊಫೈಲ್ ಪಿಕ್ಚರ್‌ಗಳು ನಗುತ್ತಿರಬಹುದು, ಆದರೆ ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸುಗಳು ‘ಮುಂಬೈ ಜಾತಕ’ದ ವ್ಯಕ್ತಿಯಂತೆ ಸೋತು ಸುಸ್ತಾಗಿವೆಯೇ? ಯಾಕೆಂದರೆ, ದಿನದ ಕೊನೆಗೆ ನಮಗೆ ಬೇಕಿರುವುದು ವೈ-ಫೈ ಸಿಗ್ನಲ್ ಅಲ್ಲ, ಹೃದಯದ ಸಿಗ್ನಲ್.

ನಮ್ಮ ಆಯ್ಕೆ, ನಮ್ಮ ಜಾತಕ

ಜಿ.ಎಸ್. ಶಿವರುದ್ರಪ್ಪನವರ ‘ಮುಂಬೈ ಜಾತಕ’ ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ಜನಪದ ತ್ರಿಪದಿಗಳು ಕೇವಲ ನಗರ-ಹಳ್ಳಿಯ ಹೋಲಿಕೆಗಳಲ್ಲ; ಅವು ನಮ್ಮ ಆಯ್ಕೆಗಳ ಪರಿಣಾಮವನ್ನು ತೋರುವ ತಾತ್ವಿಕ ದಿಕ್ಸೂಚಿಗಳು. ‘ಮುಂಬೈ ಜಾತಕ’ವು ಯಾಂತ್ರಿಕ ಬದುಕಿನ ಮಾನಸಿಕ ದಿವಾಳಿತನವನ್ನು ಎಚ್ಚರಿಕೆಯ ಗಂಟೆಯಾಗಿ ಬಾರಿಸಿದರೆ, ತ್ರಿಪದಿಗಳು ಸರಳ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿರುವ ಸಂಬಂಧಗಳ ಶ್ರೀಮಂತಿಕೆಯನ್ನು ಜೀವನಪ್ರೀತಿಯ ಹಾಡಿನಂತೆ ನೆನಪಿಸುತ್ತವೆ. ಕೋವಿಡ್-19ರಂತಹ ಸಂಕಷ್ಟವು ತಂತ್ರಜ್ಞಾನ ಎಷ್ಟೇ ಮುಂದುವರಿದರೂ, ಮಾನವೀಯ ಸಂಬಂಧಗಳೇ ಅಂತಿಮ ಆಸರೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಮನದಟ್ಟು ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಿದೆ. ಈ ಆಧುನಿಕ ಸವಾಲಿಗೆ ಪರಿಹಾರ ನಮ್ಮ ಪರಂಪರೆಯಲ್ಲೇ ಅಡಗಿದೆ. ಜನಪದ ತ್ರಿಪದಿಗಳು ಸಾರುವ ಪ್ರೀತಿ, ಸರಳತೆ ಮತ್ತು ಸಮುದಾಯದ ಬಾಂಧವ್ಯದ ಆದರ್ಶಗಳು ಎಂದಿಗಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ಅವಶ್ಯಕವಾಗಿವೆ. ಇಂದಿನ ಜಗತ್ತು ‘ಸ್ಲೋ ಲಿವಿಂಗ್’ ಮತ್ತು ‘ಮೈಂಡ್‌ಫುಲ್‌ನೆಸ್’ ಎಂದು ಕರೆಯುವ ಜೀವನಶೈಲಿಯು ನಮ್ಮ ಜನಪದರ ಜ್ಞಾನದ ಆಧುನಿಕ ರೂಪವಷ್ಟೇ.

ಇದನ್ನೂ ಓದಿ- ಹೆಣ್ಣಾಟ: ಇದು ಆಟವಲ್ಲ, ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಹೋರಾಟ

ಈ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ನಾವು ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ ಮೂಲಭೂತ ಪ್ರಶ್ನೆಯೆಂದರೆ ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳು ‘ಮುಂಬೈ ಜಾತಕ’ದ ಯಾಂತ್ರಿಕ ಕೈಗೊಂಬೆಗಳಾಗಬೇಕೇ ಅಥವಾ ತ್ರಿಪದಿಗಳು ಹಾಡಿದ ‘ಪುತ್ಥಳಿ ಬಂಗಾರದಂತಹ’ ಮೌಲ್ಯಯುತ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳಾಗಬೇಕೇ? ಆಯ್ಕೆ ನಮ್ಮದು, ಏಕೆಂದರೆ ನಮ್ಮ ಇಂದಿನ ಪಾಠಗಳೇ ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳ ನಾಳೆಯ ಜಾತಕವನ್ನು ನಿರ್ಧರಿಸುತ್ತವೆ. ‘ಮುಂಬೈ ಜಾತಕ’ದ ಅನಿವಾರ್ಯತೆಗಳಲ್ಲಿ ಬದುಕುತ್ತಲೇ, ತ್ರಿಪದಿಗಳ ಆಶಯಗಳನ್ನು ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಮರುಸ್ಥಾಪಿಸುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ನಮ್ಮ ಮೇಲಿದೆ. ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಯಂತ್ರಗಳನ್ನಾಗಿ ರೂಪಿಸುವ ಬದಲು, ಮಾನವೀಯ ಮೌಲ್ಯಗಳಿಂದ ಕೂಡಿದ ಉತ್ತಮ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳನ್ನಾಗಿ ರೂಪಿಸುವುದೇ ನಿಜವಾದ ಪಾಲನೆ. ನಮ್ಮ ಬದುಕಿನ ಜಾತಕದಲ್ಲಿ ನಾವು ಯಾವ ಸಾಲುಗಳನ್ನು ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದೇವೆಂದು ಒಮ್ಮೆ ಆತ್ಮವಿಮರ್ಶೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳೋಣ.

ಡಾ. ರವಿ ಎಂ ಸಿದ್ಲಿಪುರ

_{ಇವರು ಕುವೆಂಪು ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯದಿಂದ ಕನ್ನಡ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಸ್ನಾತಕೋತ್ತರ ಪದವಿಯನ್ನು ಹಾಗೂ ಕನ್ನಡ ಪತ್ರಿಕೋದ್ಯಮದಲ್ಲಿ ಡಿಪ್ಲೊಮೋ ಪದವಿಯನ್ನು, ‘ಕನ್ನಡ ಮಹಾಭಾರತ ಕಾವ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಭುತ್ವ, ಯುದ್ಧ ಮತ್ತು ಜನತೆ’ಎಂಬ ವಿಷಯ ಕುರಿತು ಪಿಎಚ್.ಡಿ ಪದವಿಯನ್ನು ಪಡೆದಿದ್ದಾರೆ. ವಿವಿಧ ಮಾಸ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಲೇಖನಗಳು ಪ್ರಕಟಗೊಂಡಿವೆ. ’ಪರ್ಯಾಯ’, ‘ವಿಮರ್ಶೆ ಓದು’, ‘ಶಾಸನ ಓದು’ ಪುಸ್ತಕಗಳು ಪ್ರಕಟಗೊಂಡಿವೆ. ಹಳಗನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯ ಇವರ ಆಸಕ್ತಿ ಕ್ಷೇತ್ರ. ಪ್ರಸ್ತುತ ರಾಣೇಬೆನ್ನೂರು ತಾಲೂಕಿನ ಸುಣಕಲ್ಲಬಿದರಿಯ ಸರ್ಕಾರಿ ಪ್ರಥಮ ದರ್ಜೆ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಸಹಾಯಕ ಪ್ರಾಧ್ಯಾಪಕರಾಗಿ ಕಾರ್ಯ ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.}