poem

ಖ್ಯಾತ ಕವಯಿತ್ರಿ ಮಮತಾ ಜಿ ಸಾಗರ ಅವರ ’ನಾನು ಎಂದರೆ…ʼ ‌ಕವನಕ್ಕೆ  ಸಾಮಾಜಿಕ ಜಾಲತಾಣದಲ್ಲಿ ತೀವ್ರ ವಿರೋಧ ವ್ಯಕ್ತವಾಗಿದೆ. ಈ ಹೊತ್ತಲ್ಲೇ, ಜನರು ಬೀದಿಯಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ರಂಗಮಹಲುಗಳನ್ನೊದ್ದು, ಕನಸುಗಳ ಕೋಟೆಯನ್ನೊಡೆದು, ಭ್ರಮೆಯ ಲೋಕವ ದಾಟಿ...

ಹೀಗೊಂದುಬೀದಿಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಹೋಗಬೇಡಿಕಾಣುವದನ್ನ ಕಾಣುವ ಹಾಗೆ ನೋಡಿ ಚಪ್ಪಲಿಹೊಲಿಯುವವನದ್ದೋ, ಮಾರುವವನದ್ದೋಮುರುಕಲು ಗುಡಿಸಲಿನಂತ ಅಂಗಡಿ ಅನತಿ ದೂರದಲ್ಲಿಜನರೇ ಪೂಜಿಸಲ್ಪಟ್ಟುಬೇಡವೆಂದು ತಂದಿಟ್ಟಿರುವ ಪೋಟೋಗಳಿರುವಒಂದು ಮರದ ಕಟ್ಟೆ ಅದಕ್ಕಾತುಕೊಂಡಿರುವದರವೇಶಿತಿರುಕನೊಬ್ಬನ ದರ್ಗಾ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇಮೇರಿ ಮಾತೆಯದ್ದೋ,ಗತಿಸಿಹೋದಮೆಚ್ಚಿನ ನಟರದ್ದೋ ಪ್ರತಿಮೆ. ಬೀದಿಯಲ್ಲಿಓಡಾಡುವ ಜನರಿಗೆಒತ್ತರಿಸಿಕೊಂಡುಬಂದ ಮೂತ್ರ ಹೆಚ್ಚೆಂದರೆ ಎಲ್ಲಿ ಮಾಡಿಯಾರು? ...

ಹೇ…ರಾಮ್…ಎಲವೋ ಅನ್ನದ ಅಯ್ಯ ಅನ್ನುವ ನಾಡಿನಿಂದ ಬಂದವನು ನಾನು ನಾ ಹುಟ್ಟಿದ ಧರ್ಮದಲಿವರ ಕೊಡುವ ದೇವರಿಲ್ಲಶಾಪ ಕೊಡುವ ದೇವರೂ ಇಲ್ಲ ಭಾರತ ಜನನಿಯ ತನುಜಾತೆಯ ಪುತ್ರ ನಾನು ಹಿಂದೂ ಅಲ್ಲವಾದರೂ ಕೋಟ್ಯಂತರ ಜನಮಾನಸದಲಿನೆಲೆ ನಿಂತ ನಿನ್ನಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದಿದ್ದೇನೆ.ನಿನ್ನನೆಂದು ಸ್ಮರಿಸದ, ಪೂಜಿಸದಭಜಿಸದ, ಜೈಕಾರ...

ಶಾಲೆಯಿದು, ನಾಜಿಗಳ ಶಿಬಿರವಲ್ಲ ತಲೆ ಎತ್ತಿಒಳಗೆ ಬಾ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ, ಶಾಲೆಯಿದು,ನಾಜಿಗಳ ಶಿಬಿರವಲ್ಲ…ಕಲಿಕೆಯ ಕ್ರೀಡಾಂಗಣ ಶಾಲೆಯಿದುಹೇಳಿದ್ದನ್ನೆಲ್ಲಕೇಳಬೇಕಾದ ಸೇನೆಯಲ್ಲ ಪ್ರತಿಯೊಂದನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸುವಪ್ರಯೋಗಶಾಲೆ… ಹಳಸಿದ ಹಳತನ್ನುಎಸೆದುಹೊಸತಿನ ಎಸಳನ್ನು ಬೆಸೆಯುವ ಸೃಜನಶಾಲೆ ಶಾಲೆಯಿದು, ಗೋಣಿಚೀಲಕ್ಕೆಹುಲ್ಲು ತುಂಬುವ ಸನಾತನ ಕೊಟ್ಟಿಗೆಯಲ್ಲ.. ಹಂಗಿಲ್ಲದೆ ಬೆಳೆಯುವವಿವೇಕದ ಗಿಡಕೆನೀರು ಹಾಯಿಸುವ ಹೂದೋಟ… ಶಿವಸುಂದರ್